Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Το ποτάμι που κάναμε αγωγό!

ΚΗΦΙΣΟΣ το ποτάμι μας

Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε και ζούμε σ ένα τόπο μαγικό σα ζωγραφιά, γεμάτο από χρώματα, με ιστορία, μνήμες, λαμπρή θάλασσα και τον ωραιότερο ουρανό, αυτά μας έγραφε προ καιρού ο Γρήγορης Ψαριανός και θα πρόσθετα, αυτό το επιβεβαιώνει όλος ο κόσμος, αν δεν μας κυνηγούσε η ατυχία της ράτσας μας του τίποτα σωστά προγραμματισμένο, όλα στον αέρα και ο ρυθμός μας πολύ lento! (αργός) που λέμε και στη μουσική .

Και κατορθώσαμε να τον κάνουμε τον τόπο μας μέσα σε 50 χρόνια μια μουντζούρα, έτσι μια τέτοια μουντζούρα κατάντησε ο πολυαγαπημένος μας ιστορικός Κηφισός, το ποτάμι μας .

Ήμουνα νια και γέρασα! που λέει και o λαός μας και πόσες δεκάδες ομιλίες δεν ακούσαμε για τον Κηφισό, πόσες περιβαλλοντικές μελέτες δεν διαβάσαμε, τι αναπλάσεις επί χάρτου δεν είδαμε, τι εναλλακτικές προτάσεις, τι Δήμοι, τι Υπεχωδε, τι δε μάθαμε για αντιπλημμυρική ασπίδα! τι επιστημονικές κοινότητες δεν έγραψαν για αλλαγές μικροκλίματος, υπογειοποίηση του Κηφισού ίσον θάνατος του περιβάλλοντος, υπουργικές αποφάσεις συγκρουόμενες και βέβαιαδεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να δεις ότι το έργο του υπερυψωμένου αυτοκινητόδρομου είναι ΑΣΥΜΒΑΤΟ με την περιοχή μας, όσο για τον εγκιβωτισμό του (!) που εμπεδώσαμε τελευταία, σ αυτό πια γίναμε όλοι ειδικοί!

Βεβαίως το θέμα δεν είναι μόνο του δήμου μας αλλά και όλων των δήμων σχεδόν της Αττικής απ’ όπου διέρχεται ο Κηφισός και τα ρέματα του, παράλληλα είναι και πρόβλημα της πολιτείας .


Σ εκείνο που μένω τώρα, είναι καθώς σερφάρω στον υπολογιστή, τις πόσες ιστοσέλιδες ,θα έλεγα εκατοντάδες, νέων παιδιών αλλά και ιστοσελίδες σχολείων, μιλούν για την κακοποίηση του φυσικού περιβάλλοντος της υδρολογικής λεκάνης της Αθήνας και ιδιαίτερα του Κηφισού που από προνόμιο και πηγή ζωής έγινε πρόβλημα, που δείχνουν ότι ο Κηφισός μαζί και μ όλα τα δεκάδες ρεματάκια του ήταν η τελευταία ελπίδα όασης των ανθρώπων της Αττικής για να επιβιώσουν στη ζούγκλα αυτής της πόλης και ότι ακόμα και τώρα νέα παιδιά ζητούν συσπείρωση μέσω διαφόρων ηλεκτρονικών διευθύνσεων για να σώσουν ο,τι προλάβουν αυτή την ύστατη στιγμή…

Η επιστημονική κοινότητα πάντα είχε ταχθεί ενάντια σ αυτή την τωρινή μορφή της υπογειοποίησης του Κηφισού, ο συνήγορος του πολίτη παρουσίασε έγγραφα καταπέλτη για περιβαλλοντικές παραβάσεις και όλοι μιλούν ότι οι επόμενες γενιές θα κινηθούν γιά το πώς θα ξανανοίξει το ποτάμι και ο καθηγητής Κ. Χατζημπίρος είπε το καλύτερο : 
<ο Κηφισός στο μέλλον θα γίνει πάρκο κοινωνικής δικαιοσύνης>.





Από τη σκοπιά μου καταθέτω μερικές αναμνήσεις σαν παλιά Μοσχατιώτισσα της μεριάς του Κηφισού που πρόλαβα.

Από την εκβολή στο Σαρωνικό ως τις γραμμές του τραίνου, στις όχθες του υπήρχαν χοντρά ξύλινα κάγκελα κατά διαστήματα, γιατί είχαν χρησιμοποιηθεί ως καύσιμη ύλη τα περισσότερα, από τους περίοικους στον πόλεμο.


Στο εργοστάσιο της ΗΕΑΠ (ΔΕΗ) στα χρόνια του 60 μέσα στο ποτάμι καθώς έριχνε τα ζεστά νερά του, πολλοί Μοσχατιώτες έβρισκαν ανακούφιση στα αρθριτικά και στα ρευματικά τους, και είχαν δημιουργήσει υποτυπώδη λουτρά. 

Απέναντι της ΗΕΑΠ κοντά στις γραμμές του τραίνου υπήρχε ένα παράπηγμα πεντακάθαρο, περιτριγυρισμένο από καλαμιές και λουλούδια από γαρυφαλλιές, κατηφέδες και αγιόκλημα από μια κοκέτα γυναίκα και το χρησιμοποιούσε ως καταφύγιο ερωτευμένων. 

Από την Λ Κατσώνη τα χρόνια του 50 περνούσε ένας τύπος ψαρά ξυπόλυτος με σηκωμένα τα μπατζάκια του παντελονιού του και μας πουλούσε κέφαλους ολόφρεσκους από το ποτάμι! νοστιμότατους για την σούπα μας, 

εγώ στη σχολική χρονιά του 53 - 54 πήγαινα φροντιστήριο γαλλικών στο Ν. Φάληρο, στον ιστορικό δάσκαλο, αρκετών τότε μαθητών, τον Michel Καστρινό στη οδό Μοσχοπούλου, όπου η παλιά τσιμεντένια γέφυρα της Λ. Κατσώνη που περνούσαμε ήταν ακατάλληλη για κάμποσο καιρό και είχαν φτιάξει μια γέφυρα από μαδέρια! κάτω στο ποτάμι με το ύψους του νερού 40 -50 πόντους και εμείς να χορεύουμε μπαλέτο με τα άσπρα παπούτσια μας Ελβιέλα ! πάνω στα μαδέρια! και τα ψαράκια από κάτω να μας παρακολουθούν! κατεβαίνοντας και ανεβαίνοντας από περίπου 20 σκαλοπάτια στην κάθε όχθη ! οι πλημμύρες ήσαν ακόμα μακριά ! 

Όσο για τους αμέτρητους ευκάλυπτους δεξιά στο Μοσχάτο αριστερά στο Ν. Φάληρο εκεί χάραζαν όλα τα νιάτα επάνω στους κορμούς τους, τα ονόματα τους με μονογράμματα μέσα σε σχήμα καρδούλας ….. σημείο αναφοράς της αγάπης τους .


- ΚΗΦΙΣΕ - όσο κι αν η πολιτεία σε πλήγωσε - εμείς Σ’ ΑΓΑΠΑΜΕ και τα εγγόνια μας θα πολεμήσουν για σένα πιο σθεναρά από μας, γιατί ήδη έχουμε όλοι καταλάβει για να επιβιώσουμε χρειαζόμαστε όλοι στην Αθήνα την βοήθεια σου, είσαι η πηγή ζωής μας. 

Νανά Ιωαννίδου

-----------------------------------------------

ΕΝΑΣ ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Έψαχνα στο διαδίκτυο στοιχεία για τον Κηφισό και σε κάποια στιγμή βρέθηκα μπροστά στο κείμενο της κ. Νανά Ιωαννίδου με τίτλο «Κηφισός, το ποτάμι μας» (δημοσιευμένο στο blog«Νέα από το Μοσχάτο»). Όχι μόνον μου άρεσε... αλλά ταυτόχρονα με άγγιξε, καθώς με πήγε πίσω στα παιδικά μου χρόνια. Επικοινώνησα μαζί της και μου έδωσε την άδεια να το αναδημοσιεύσω στο ΜοσχατουΠολις. Το κάνω, βασικά, ως προσωπική μου ευχαρίστηση, αλλά και ως μια ευκαιρία, πρώτον, να διαδοθεί σε ακόμη περισσότερους ανθρώπους το εξαιρετικό σημείωμα της για τον Κηφισό. Οι παλαιότεροι να αναπολήσουν και οι νεότεροι να γνωρίσουν. Για όλους όμως υπάρχει η καταγγελία και το κοινό μήνυμα για τον πολύπαθο Κηφισό, αλλά και η προφητεία πως στο μέλλον θα επιστρέψει ως «πάρκο κοινωνικής δικαιοσύνης»... Τέλος, θα ήθελα να πω ότι η μοναδική παρέμβαση στο κείμενο έχει να κάνει με το φορμάρισμα των διαστημάτων μεταξύ των λέξεων και την στίξη (που και που), πράγμα που θέλω να πιστεύω ότι θα μου συγχωρήσει η συγγραφέας.


http://mosxatoupolis.blogspot.com/2011/03/blog-post_29.html

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου