Μια όαση ανθρωπιάς ανάμεσα στα πεύκα

Ακόμη και μαθήματα κηπουρικής περιλαμβάνονται στις δραστηριότητες των μεταναστών που φιλοξενούνται στον Ξενώνα Ασυνόδευτων Ανηλίκων

Ανήλικοι μετανάστες που φιλοξενούνται στην Αγιάσο Μυτιλήνης κάνουν όνειρα και μιλούν στο «Βήμα» για την περιπέτειά τους
 O κ. Νογιάν Νασερί, ενήλικος εδώ και λίγο καιρό, έχει ζήσει στη ζωή του τόσα που άλλοι θαχρειάζονταν τρεις ζωές. Αφγανός, μεγαλωμένος στο Πακιστάν, ξεκίνησε μόνος πριν από τρία χρόνια το μακρύ ταξίδι προς την ευρωπαϊκή «γη της επαγγελίας» για να ξεφύγει από τις φυλετικές συγκρούσεις στη χώρα όπου ζούσε. Με άλλους έξι φίλους του μέσα σε μια βάρκα έφθασε στην Ελλάδα όπου και συνελήφθη από το Λιμενικό. Από εκεί ακολούθησε κράτηση σε κέντρο υποδοχής μεταναστών στη Χίο, ευκαιριακές δουλειές στη Σπάρτη, παραμονή περίπου για ένα χρόνο στο λιμάνι της Πάτρας προσπαθώντας να ταξιδέψει «λαθραία» για την Ευρώπη.

Σε όληαυτή την περιπέτεια οι κακουχίες και το ξύλο από την Αστυνομία ήταν το κοινό στοιχείο. Και ύστερα έφθασε στην Αγιάσο, στον Ξενώνα Ασυνόδευτων Ανηλίκων ή Βίλα Αζάντι (Βίλα Ελευθερίας), όπως τον έχουν ονομάσει οι αφγανοί πρόσφυγες. «Είναι το καλύτερο μέρος από όσα έχω κατά καιρούς ζήσει στην Ελλάδα» λέει ο κ. Νασερί, ο οποίος στον φιλόξενο χώρο της Αγιάσου βρήκε τον χώρο και τον χρόνο για να γράψει βιβλίο- στα αγγλικά- στο οποίο θα περιγράφει την ευρωπαϊκή του περιπέτεια.

Το κτίριο που παλαιότερα λειτουργούσε ως σανατόριο φιλοξενεί σήμερα 46 νεαρούς Αφγανούς, ο μικρότερος εκ των οποίων είναι 13 ετών. Οι συνθήκες διαβίωσης στον ξενώνα είναι πρωτόγνωρες για τους περισσότερους από τους διαμένοντες εκεί, οι οποίοι πέρασαν διά πυρός και σιδήρου ώσπου να φθάσουν στη χώρα μας. «Οταν έγιναν γνωστές οι απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούσαν στο κέντρο υποδοχής μεταναστών της Παγανής,ελήφθησαν πρωτοβουλίες στις οποίες μετείχαν ΜΚΟ και απλοί πολίτες, προκειμένου τουλάχιστον οι ανήλικοι να έχουν μια καλύτερη μοίρα» μας λέει η επιστημονική υπεύθυνος, συντονί στρια του ξενώνα και κοινωνική ανθρωπολόγος κυρία ΚατερίναΜαλιωτάκη. Στον ξενώνα υπάρχει φαγητό, θέρμανση, ικανοποιητικός χώρος για ύπνο, αθλητικές δραστηριότητες, ακόμη και μαθήματα κηπουρικής. Και όλα αυτά στη μέση ενός πευκοδάσους. « Από τα μέσα Γενάρη λειτουργούμε ξανά κανονικά. Για ένα εξάμηνο αντιμετωπίζαμε μεγάλες οικονομικές δυσκολίες εξαιτίας της γραφειοκρατίας που είχε μπλοκάρει τα κονδύλια που προβλέπονται ».

Οι φιλοξενούμενοι στην Αγιάσο είτε έχασαν τους γονείς τους εδώ είτε ήρθαν μόνοι τους στην Ελλάδα. Εκτός από τα απαραίτητα μαθήματα ελληνικών και τις ψυχαγωγικές δραστηριότητες, στους διαμένοντας στον ξενώνα προσφέρεται νομική ενημέρωση όσον αφορά τα δικαιώματα και τις επιλογές τους. «Προέρχονται από χώρες όπου η λέξηδικαίωμα είναι άγνωστη και βρίσκονται σε μια χώρα όπου η έννοια του ασύλου ουσιαστικάδεν υφίσταται. Από τα 2.500 παιδιά που έχουν περάσει από εδώ και έχουν καταθέσει αίτηση ασύλου ούτε μία δεν έγινε δεκτή, ακόμη και για περιπτώσεις κάτω των 10 ετών» λέει η κυρία Μαλιωτάκη. «Προσπαθούμε να τους εξηγήσουμε ότι όσο καιρό είναι ανήλικοι θα ήταν καλό να μείνουν στον ξενώνα»προσθέτει. 
O ι ανθρώπινες συνθήκες ζωής όμως δεν φαίνονται ικανές από μόνες τους να συγκρατήσουν αποφασισμένους νέους ανθρώπους που έχουν διασχίσει χιλιάδες χιλιόμετρα κυνηγώντας μια καλύτερη ζωή. Μέσω Διαδικτύου επικοινωνούν με φίλους τους στη Βόρεια Ευρώπη, οι οποίοι με χίλιους κόπους κατάφεραν να αποκτήσουν το πολύτιμο άσυλο και ελπίζουν ότι μια ημέρα θα είναι στη θέση τους. « Το όνειρο αυτών των παιδιών είναι νακαταφέρουν να ζήσουν μια κανονική ζωή σε κάποια ευρωπαϊκήχώρα. Προφανώς δεν εγκατέλειψαν την πατρίδα τους για να ζήσουν σε ένα ίδρυμα, όσο καλές και αν είναι εκεί οι συνθήκες. Κάποιοιφεύγουν από την Αγιάσο προτού ενηλικιωθούν, αποτυγχάνουν να περάσουν στην Ευρώπη μέσω Πάτρας και τελικά επιστρέφουν στο νησί. Για άλλους βέβαια χάνουμε για πάντα τα ίχνη τους» λέει ο κ.Γιώργος Παπαπορφυρίου, πρόεδρος της Κίνησης Πολιτών «Συνύπαρξη και Επικοινωνία στο Αιγαίο», μέλη της οποίας επισκέφθηκαν χθες τη Βίλα Αζάντι.

O σοι εκ των Αφγανών είναι άνω των 16 ετών εργάζονται σε εποχικές εργασίες, όπως είναι το μάζεμα των ελιών. Μαζεύουν χρήματα για να χρηματοδοτήσουν το επόμενο ταξίδι τους, με προορισμό όχι πάντα την Ευρώπη. Οι πρόσφατες εξαγγελίες για πρόγραμμα επαναπατρισμού των προσφύγων που θα περιλαμβάνει κάποια χρηματικά εφόδια, δεν τους άφησε αδιάφορους. «Αρκετοί σκέφτονται να γυρίσουν, έχουν χάσει κάθε ελπίδα για τη χορήγηση ασύλου» λέει ο κ. Νασερί, ο οποίος δεν θέλει να εγκαταλείψει τη χώρα μας προτού τελειώσει το βιβλίο του. «Θέλω να μπορούν να το διαβάσουν όσοι βρεθούν σε παρόμοια μοίρα. Επιπλέον, αυτή τη στιγμή στο Πακιστάν η ζωή δεν έχει καλυτερέψει στο ελάχιστο».
Η κατασκευή του περίφημου φράχτη στον Εβρο πιθανότατα να φέρει ντόμινο εξελίξεων στα θαλάσσια σύνορά μας. «Εμείς έχουμε καθημερινή επαφή με τα τουρκικά παράλιακαι ξέρουμε ότι υπάρχουν πάρα πολλοί μετανάστες που ετοιμάζονται να εισέλθουν στη χώρα μας» λέει η κυρία Νέλλυ Χατζηδάκη, μέλος της αντιπροσωπείας της Κίνησης Πολιτών που επισκέφθηκε τον ξενώνα. «Ειδικά αν η πρόσβαση μέσω της χερσαίας οδού δυσκολέψει, εδώ στη Λέσβο θα έρθει πολύς κόσμος. Πρέπει να οργανωθούν ανθρώπινα κέντρα υποδοχής, όχι μια καινούργια Παγανή». 


Γιώργος Πουλιόπουλος
http://www.tovima.gr/