Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη δημοσιογραφία, ο πρώτος σημαντικός σταθμός στην μέχρι τώρα πορεία μου ήταν μια τοπική εφημερίδα στο Μοσχάτο. Η ΜΑΧΗΤΙΚΗ βρισκόταν στη Θερμοπυλών 67. Ο Τάκης Νικολόπουλος, ο εκδότης της εφημερίδας, ήταν ο πρώτος μου δάσκαλος στη δημοσιογραφία και όχι μόνο. Μου έμαθε πολλά. Και για τη δουλειά και για τη ζωή. Θυμάμαι κάποια φορά μου είχε πει,
«πρόσεχε τι γράφεις, έστω και ένας να σε διαβάσει, μπορεί να του αλλάξεις τη ζωή».
Μου το ‘λεγε συχνά. Εγώ από την άλλη, μόλις 20 χρονών το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να τελειώσω γρήγορα – γρήγορα και να πάω για καμιά βόλτα με τα φιλαράκια μου. Φαίνεται όμως αυτό το «πρόσεξε τι γράφεις…» είχε χαραχτεί σε κάποια άκρη του μυαλού μου και κάποτε ήρθε η ώρα να το ανασύρω και να το έχω κάνει πλέον μότο στη ζωή μου.
Μια άλλη φορά για ένα ρεπορτάζ που είχαμε κάνει, για τους άστεγους της πόλης νομίζω που είχαν αρχίσει να πληθαίνουν στο Μοσχάτο, τον είχε εντυπωσιάσει μια φράση που είχα γράψει για το «περήφανο δεκάρικο (δραχμές τότε), που κάποιος αφήνει στο κρύο χέρι ενός ανήμπορου ανθρώπου, που μπορεί να του προσφέρει λίγη ζεστασιά σαν ένα σπίρτο»… Θυμάμαι που αναλύσαμε με τις ώρες πάλι όλη αυτήν την εικόνα και καταλήξαμε πως ακόμη και ένα δεκάρικο μπορεί να προσφέρει μερικές φορές τέτοια βοήθεια σε έναν άνθρωπο, που ούτε το βάζει το μυαλό μας…
Δεν ξέρω αν είναι οι δύσκολες μέρες που ζούμε, αρχίζουν και μας κάνουν πιο ανθρώπους. Δεν ξέρω αν οι δυσκολίες που έχουμε πλέον στη ζωή, μας κάνουν να αφουγκραστούμε τα προβλήματα των ανθρώπων της διπλανής πόρτας, των φίλων μας, των συγγενών μας.
Χθες άκουσα κάτι που με λύπησε πολύ. Το Χαμόγελο του Παιδιού βρίσκεται ένα βήμα πριν το λουκέτο. Κι αυτό γιατί συντηρείται από δωρεές και χορηγίες ιδιωτών και όχι από το κράτος. Μέχρι τώρα νοερά στήριζα αυτή την πραγματικά αξιέπαινη προσπάθεια όλων αυτών να σώσουν, να περιθάλψουν αλλά και να μεγαλώσουν παιδιά που η ζωή τους έπαιξε άγρια παιχνίδια, όχι τέτοια που αρμόζουν στις τρυφερές καρδούλες τους. Ποτέ όμως δεν είχα δώσει ούτε σεντς για να βοηθήσω και γω με τον τρόπο μου. Χθες λοιπόν αισθάνθηκα «ένοχος». Γιατί ποτέ δεν ακολούθησα αυτά που πιστεύω, που γράφω, αυτά που ο δάσκαλός μου ο Τάκης Νικολόπουλος που έμαθε!
Είχα όμως ακόμη το περιθώριο να το διορθώσω και το έκανα ένα μήνυμα από το κινητό κι ένα τηλεφώνημα από το σταθερό στο Χαμόγελο του Παιδιού ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω για να τους ενισχύσω. Δεν έχει σημασία το ποσό. Ένα «περήφανο» ευρώ πλέον, μπορεί να ζεστάνει μια παιδική καρδούλα έστω και ένα λεπτό. Αυτό έχει σημασία! Ένα ευρώ από όλους μπορεί να κάνει θαύματα!
Και μην μπείτε στο τριπάκι, ότι πόσα από αυτά θα πάνε στα παιδιά, γιατί θα σας θυμίσω ότι… έστω και σ’ ένα παιδάκι να αλλάξουμε τη ζωή, το χαμόγελο του και μόνο αρκεί να ομορφύνει τον κόσμο!!!
ΥΓ. Κύριε Τάκη, σε ευχαριστώ για αυτά τα δύο υπέροχα χρόνια της ΜΑΧΗΤΙΚΗΣ. Σε ευχαριστώ για όσα μου έμαθες! Μερικές φορές αναπολώ τις μαγικές συζητήσεις μας!
Αναρτήθηκε από Θ. ΓΟΥΛΑΣ
περισσότερα http://svou69ra.blogspot.com/2011/05/blog-post_06.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου