Αξίζουμε κάτι περισσότερο από προεκλογικά χαμόγελα στήριξης

Χθες τα ξημερώματα κάτι αδέσποτα ξέσκισαν στην κυριολεξία μια γειτόνισσα μου καθώς πήγαινε στη στάση να πάρει το λεωφορείο για Αθήνα, όπου δουλεύει σ΄ένα κτίριο εκεί ως καθαρίστρια.

Την κυρά Λένη εκτός του ότι την γνωρίζω χρόνια, την αγαπώ πάρα πολύ γιατί παρά του ότι χήρεψε αρκετά νέα, έβαλε την προσωπική της ευτυχία σε δεύτερη μοίρα και αντί να κοιτάξει μετά από κάποια χρόνια να ξαναφτιάξει τη ζωή της επέλεξε να μεγαλώσει ολομόναχη τρία παιδιά, καθαρίζοντας αμέτρητες σκάλες και γραφεία, αγόγγυστα, υπομονετικά κι αδιαμαρτύρητα.

Πάντα, όσο δύσκολη κι αν είναι ή προμηνύεται να΄ναι η μέρα της, βλέπεις στο πρόσωπό της ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο και μία λάμψη στα, κατά τ΄άλλα, κουρασμένα της μάτια που την προσφέρει αδιαφορώντας αν εσύ που στέκεσαι απέναντί της είσαι μουτζούφλης, άκεφος ή απλά στριμμένο άντερο.

Η αγέλη όμως των αδέσποτων που βρέθηκαν χθες το χάραμα στο δρόμο της και της επιτέθηκαν δε φάνηκε να ενδιαφέρεται και τόσο γι΄αυτά.

Πριν πεταχτώ στο δρόμο να σώσω ότι προλάβω, την είχα ακούσει να ουρλιάζει κι εκείνα να γρυλίζουν και να γαυγίζουν με μανία σα δαιμονισμένα, κάνοντας την να λιποθυμήσει απ΄τον φόβο και να πέσει άτσαλα στη μέση του δρόμου.

Ενώ η φωνή που έβγαλα (καθώς και τα παλαμάκια που χτύπαγα) απομάκρυνε τα περισσότερα, ένα, συνέχιζε να΄χει τα δόντια του στο πόδι της και συγκεκριμένα στη γάμπα, κι ενώ έκανε μικρά βηματάκια προς τα πίσω για να με αποφύγει, τράβαγε κι αυτό μαζί. Είχα σοκαριστεί. Στα χρόνια που πέρασαν δε στάθηκε καμία αναποδιά, καμιά δυσκολία, κακουχία ή στενοχώρια ικανή να ρίξει κάτω αυτόν τον άνθρωπο που τώρα τον έσερνε απ΄το πόδι λιπόθυμο, ένα αδέσποτο σκυλί.

Σαστισμένος έβγαλα από την τσέπη του παντελονιού μου την αρμαθιά με όλα μου τα κλειδιά και του την πέταξα με όλη μου τη δύναμη χτυπώντας το στο στήθος και τρέποντάς το τελικά σε φυγή. Δίχως να μου περνά ούτε κατά διάνοια απ΄το μυαλό να την αφήσω εκεί πεσμένη, ή έστω να την ανέβαζα επάνω στο πεζοδρόμιο, μέχρι να πήγαινα να πάρω το κινητό για να καλέσω ασθενοφόρο, την σήκωσα στα χέρια και, ενώ το αίμα από το πόδι της έτρεχε ασταμάτητα, μπήκαμε στο σπίτι και την κάθισα αμέσως, ενώ είχε αρχίσει να συνέρχεται, στο κρύο μωσαϊκό μπροστά, μπροστά στο χωλ.

Ως αυθεντικός εργένης, είχα παρατημένη μία μπλούζα εδώ, εννοώντας στο τιμόνι του ποδήλατου, ένα φανελάκι πιο πέρα κι ένα τζίν ..πάνω στην τηλεόραση. Αυτή μου η χαλαρότητα σε ότι αφορά το νοικοκυριό, στην προκειμένη περίπτωση αντί να μου δημιουργήσει προβλήματα μου έλυσε τα χέρια, έτσι που με μια κίνηση άρπαξα την μπλούζα που βρίσκονταν στο τιμόνι του ποδηλάτου και την έριξα πάνω στο αιμόφυρτο πόδι. Απελπισμένες κινήσεις ενός σαστισμένου ανθρώπου. Μπορεί μέχρι που ήρθε το ασθενοφόρο να μούσκεψα με το αίμα της, μία ακόμα μπλούζα όμως ένιωθα λίγο καλύτερα καθώς έβλεπα την κυρά Λένη να έχει ανακτήσει πλήρως τις αισθήσεις της, αφού είχε πιεί προηγουμένως δύο ποτήρια νερό κι ένα τρίτο της το΄χα ρίξει σιγά, σιγά στο κεφάλι για να της φύγει και το τελευταίο ίχνος ζαλάδας.

Είχε πια αρχίσει να χαράζει κι εγώ καθόμουν ακόμα στα σκαλιά, δίπλα στις ζαρντινιέρες και προσπαθούσα να χωνέψω αυτό που΄χε συμβεί εκείνο το πρωινό. Αν ζούσα στο Αγ. Παντελεήμονα σίγουρα θα΄χα να διηγηθώ ανα μία μέρα και μία ληστεία, συμπλοκές με αλλοδαπούς ίσως και σίγουρα κάνα φόνο. Όμως εδώ στον Κορυδαλλό και ειδικά στην γειτονιά που μένω χρόνια τώρα, τα πράγματα κυλούν σχετικά ήσυχα κρατώντας ακόμα αρκετά καλά στοιχεία που κανείς βρίσκει μόνο στα χωριά.

Και τώρα είχε σκάσει αυτό. Ένα περιστατικό που άσχετα τελικά του πως κατέληξε θα μπορούσε να΄χε στοιχίσει την ζωή αυτής της γυναίκας και να βύθιζε την οικογένειά της (αυτή που΄χει μείνει τέλος πάντων) σ΄ένα απροσδόκητο και βαρύ πένθος.

Όμως αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον τοπικό μας άρχοντα που εν έτη 2010 ασχολείται μόνο με το να γκρεμίζει και να ξαναφτιάχνει πλατείες για να μασουλάνε τα γύρω τρωκτικά τις προμήθειες.

Τώρα θα μου πεις, εδώ κοτζάμ Δήμος Αθηναίων και χωλαίνει στο να περισυλλέξει, να προστατέψει και να περιθάλψει τ΄αδέσποτα που κινούνται στα όριά του, περιμένεις από έναν μικρότερο όπως είναι του Κορυδαλλού τέτοια ευαισθησία ? Κι όμως θα΄πρεπε, για τον απλούστατο λόγο πως αυτής της γυναίκας (όπως και σε τόσο κόσμο) της έσφιξε προεκλογικά το χέρι δίνοντάς της την υπόσχεση για "ακόμα καλύτερες μέρες" δίχως να την προειδοποιήσει πως κατά τη διάρκεια μιας από αυτές μπορεί και να έχανε την ζωή της.

(Πηγή φωτογραφίας: DogForums)

http://mediasoup.gr/node/20902