Ο κόσμος του Ολυμπιακού δε ξεχνά την προσφορά του
Είναι γέννημα θρέμμα Πειραιώτης και Ολυμπιακός. Συνέδεσε το όνομά του με την ομάδα του λιμανιού. Ο Ηλίας Ρωσίδης τη δεκαετία του ΄50 ήταν από τους πρωταγωνιστές της ομάδας. Σάρωνε τους εγχώριους τίτλους και «ανάγκασε» όλη την Ελλάδα να την φωνάζει «Θρύλος».
Ο Ηλίας Ρωσίδης γεννήθηκε το 1927 στο Νέο Φάληρο. Από πολύ μικρή ηλικία άρχισε να αθλείται και εγγράφηκε στον Ολυμπιακό, όπου ασχολήθηκε αρχικά με το στίβο και τους δρόμους ταχύτητας: τα 100, 200 και 400 μέτρα.
Κάποια μέρα κι ενώ παρακολουθούσε την προπόνηση της ομάδας, τραυματίστηκε ο τερματοφύλακας, ο Λούβαρης και του ζήτησαν να τον αντικαταστήσει. Από τότε έμεινε στον Ολυμπιακό μέχρι το τέλος της καριέρας του.
Πρώτη φορά αγωνίστηκε εναντίον του Φωστήρα στο κύπελλο το 1948. Συμμετείχε στην Εθνική Ελλάδας 29 φορές με πρώτη το 1951. Έγινε αρχηγός της από το 1954. Έπαιξε στο πρώτο παιχνίδι ελληνικών ομάδων όπου ο Ολυμπιακός βρέθηκε αντιμέτωπος με τη Μίλαν το 1959. Δύο χρόνια αργότερα, το 1961, «κρέμασε» τα παπούτσια του λόγω των πολλών τραυματισμών του.
Σήμερα, ο Ηλίας Ρωσίδης, δεν χάνει αγώνα της αγαπημένης του ομάδας, όπως λέει στοnewsbeast.gr. Και όποτε οι αγώνες στο Καραϊσκάκη γίνονται νωρίς εκείνος πηγαίνει στο γήπεδο για να παρακολουθήσει από κοντά τα ματς. Νοσταλγεί τα χρόνια του στην ομάδα αλλά γνωρίζει ότι ο χρόνος πίσω δεν γυρνά.
Ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής μένει με τη σύζυγό του στο Μοσχάτο. Όταν λοιπόν δεν καταφέρνει να πάει στο γήπεδο, ανοίγει την τηλεόραση και παρακολουθεί τα δρώμενα. Αρνείται να πιστέψει, όπως αναφέρει στο newsbeast.gr, τη βία που υπάρχει σήμερα μέσα και έξω από τους αγωνιστικούς χώρους. «Πρέπει να βρεθεί λύση γιατί θα θρηνήσουμε θύματα. Στη δική μου εποχή τέτοια πράγματα δεν συνέβαιναν. Οι φίλαθλοι αντίπαλων ομάδων κάθονταν μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλο. Πρέπει λοιπόν να το πάρουν απόφαση και να πάρουν αυστηρά μέτρα για να σωθεί το ποδόσφαιρο» τονίζει.
Όμως, επειδή το ταλέντο του στο χειρισμό της μπάλας, ήταν αδιαμφισβήτητο, προτείνει στην ομάδα του: «Ο Ολυμπιακός θέλει ενίσχυση. Η ομάδα για να καταφέρει μία διάκριση στην Ευρώπη, πρέπει να ενισχυθεί με νέα παιδιά».
Έδωσε, όπως λέει, τη ζωή του για την ομάδα του Πειραιά. Και δεν το έχει μετανιώσει αφού αγωνιζόταν για τη φανέλα κι όχι για τα χρήματα που χαρίζει σήμερα το ποδόσφαιρο στους επαγγελματίες παίχτες. Και η αγάπη του για τον Ολυμπιακό σφραγίζεται από την αγάπη που δείχνει ο κόσμος, όπως σημειώνει, προς το πρόσωπό του.
«Μου κάνει εντύπωση πως οι οπαδοί της ομάδας με αναγνωρίζουν. Τότε εμείς παίζαμε για το ηθικό όνομα, για τη φανέλα, κι όχι για το χρήμα». Και πιστεύει ότι το ταλέντο του ιδίου και των συμπαικτών του θα αναγνωριζόταν αν έπαιζε σήμερα αν εκείνοι γεννιούνταν αυτή την εποχή.
Κάνει παρέα με όσους παλαίμαχους βρίσκονται στη ζωή. Αγωνίζεται στα φιλικά Βραδυποριακός – Ταλαιπωριακός που διεξάγονται μία φορά το χρόνο στο γήπεδο της Προοδευτικής. Όνειρό του, παραμένει το πρωτάθλημα, στο οποίο θα ήθελε να αγωνιστεί αν γυρνούσε πίσω το χρόνο. Και επειδή είναι πατέρας και παππούς, μιλά στα παιδιά του και τα εγγόνια του για το σωστό ποδόσφαιρο.
Ο Ηλίας Ρωσίδης γεννήθηκε το 1927 στο Νέο Φάληρο. Από πολύ μικρή ηλικία άρχισε να αθλείται και εγγράφηκε στον Ολυμπιακό, όπου ασχολήθηκε αρχικά με το στίβο και τους δρόμους ταχύτητας: τα 100, 200 και 400 μέτρα.
Κάποια μέρα κι ενώ παρακολουθούσε την προπόνηση της ομάδας, τραυματίστηκε ο τερματοφύλακας, ο Λούβαρης και του ζήτησαν να τον αντικαταστήσει. Από τότε έμεινε στον Ολυμπιακό μέχρι το τέλος της καριέρας του.
Πρώτη φορά αγωνίστηκε εναντίον του Φωστήρα στο κύπελλο το 1948. Συμμετείχε στην Εθνική Ελλάδας 29 φορές με πρώτη το 1951. Έγινε αρχηγός της από το 1954. Έπαιξε στο πρώτο παιχνίδι ελληνικών ομάδων όπου ο Ολυμπιακός βρέθηκε αντιμέτωπος με τη Μίλαν το 1959. Δύο χρόνια αργότερα, το 1961, «κρέμασε» τα παπούτσια του λόγω των πολλών τραυματισμών του.
Σήμερα, ο Ηλίας Ρωσίδης, δεν χάνει αγώνα της αγαπημένης του ομάδας, όπως λέει στοnewsbeast.gr. Και όποτε οι αγώνες στο Καραϊσκάκη γίνονται νωρίς εκείνος πηγαίνει στο γήπεδο για να παρακολουθήσει από κοντά τα ματς. Νοσταλγεί τα χρόνια του στην ομάδα αλλά γνωρίζει ότι ο χρόνος πίσω δεν γυρνά.
Ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής μένει με τη σύζυγό του στο Μοσχάτο. Όταν λοιπόν δεν καταφέρνει να πάει στο γήπεδο, ανοίγει την τηλεόραση και παρακολουθεί τα δρώμενα. Αρνείται να πιστέψει, όπως αναφέρει στο newsbeast.gr, τη βία που υπάρχει σήμερα μέσα και έξω από τους αγωνιστικούς χώρους. «Πρέπει να βρεθεί λύση γιατί θα θρηνήσουμε θύματα. Στη δική μου εποχή τέτοια πράγματα δεν συνέβαιναν. Οι φίλαθλοι αντίπαλων ομάδων κάθονταν μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλο. Πρέπει λοιπόν να το πάρουν απόφαση και να πάρουν αυστηρά μέτρα για να σωθεί το ποδόσφαιρο» τονίζει.
Όμως, επειδή το ταλέντο του στο χειρισμό της μπάλας, ήταν αδιαμφισβήτητο, προτείνει στην ομάδα του: «Ο Ολυμπιακός θέλει ενίσχυση. Η ομάδα για να καταφέρει μία διάκριση στην Ευρώπη, πρέπει να ενισχυθεί με νέα παιδιά».
Έδωσε, όπως λέει, τη ζωή του για την ομάδα του Πειραιά. Και δεν το έχει μετανιώσει αφού αγωνιζόταν για τη φανέλα κι όχι για τα χρήματα που χαρίζει σήμερα το ποδόσφαιρο στους επαγγελματίες παίχτες. Και η αγάπη του για τον Ολυμπιακό σφραγίζεται από την αγάπη που δείχνει ο κόσμος, όπως σημειώνει, προς το πρόσωπό του.
«Μου κάνει εντύπωση πως οι οπαδοί της ομάδας με αναγνωρίζουν. Τότε εμείς παίζαμε για το ηθικό όνομα, για τη φανέλα, κι όχι για το χρήμα». Και πιστεύει ότι το ταλέντο του ιδίου και των συμπαικτών του θα αναγνωριζόταν αν έπαιζε σήμερα αν εκείνοι γεννιούνταν αυτή την εποχή.
http://www.newsbeast.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου