ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΘΗΚΕΥΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ
Μέσα απο τις συζητήσεις που γίνονται μέσα στον τοίχο φίλων του facebook βρίσκουμε πάντα ενδιαφέρουσες απόψεις συμπολιτών μας και μια απο αυτές την δημοσιεύουμε και εμείς
ΗΛΙΑΣ ΣΤΕΦΑΣ:
Η προσφυγή στο ΔΝΤ είναι η επίσημη κήρυξη του πολέμου, από την κυνική ολιγαρχία, στους πολίτες αυτού του τόπου.
Όποιος δεν αντισταθεί τώρα είναι εχθρός των παιδιών του, όποιος κάτσει στα αυγά του τώρα είναι συνυπεύθυνος για την υποθήκευση του μέλλοντος του εαυτού του και των συνανθρώπων του.
Τέρμα τα λόγια, ήρθε ο καιρός να διαλέξει ο καθένας μας, αν θα πάρει τη ζωή του στα χέρια του, ή αν θα σκύψει το κεφάλι σε αυτούς που θα έπρεπε να έχουν φυλακιστεί, αν θα παραδώσει τους κόπους του και τις κατακτήσεις του σε αυτούς που τον καταλήστεψαν ή αν θα τους τιμωρήσει, αν θα προσκυνήσει τα γλοιώδη υποκείμενα που εκμηδενίζουν τη ζωή του ή αν θα σηκώσει την αξιοπρέπεια και το ανάστημά του απέναντι στην τρομοκρατία των μισθοφόρων τους
Ήρθε ο καιρός να αποφασίσει ο καθένας μας αν θα γεράσει ντροπιασμένος, περιφρονημένος και ασήμαντος απέναντι στο βλέμμα των παίδων του που θα τον ρωτούν : “τι έκανες εσύ για αυτή την κοινωνία ; γιατί δεν πάλεψες για το μέλλον μου ; γιατί δείλιασες και συνεργάστικες με τους δυνάστες μου ; γιατί τους άφησες να με αλυσοδέσουν ; γιατί με ξεπούλησες ;”, ή να ζήσει με την περηφάνια ότι προσπάθησε, πάλεψε και νίκησε.
Εγώ διαλέγω να αντικρίσω το παιδί μου κατάματα και να του πω, πως προσπάθησα, πως δεν παραδόθηκα, πως δεν κοίταξα το τομάρι μου, πως δεν ξεπούλησα το μέλλον του, πως αγωνίστηκα και πως, άσχετα με το αποτέλεσμα, : “ήμουν και εγώ εκεί μαζί με τους υπόλοιπους υπέροχους, ελεύθερους, υπερήφανους ανθρώπους …”
Εσύ τι διαλέγεις ;
http://www.facebook.com/profile.php?id=100000135237612Όποιος δεν αντισταθεί τώρα είναι εχθρός των παιδιών του, όποιος κάτσει στα αυγά του τώρα είναι συνυπεύθυνος για την υποθήκευση του μέλλοντος του εαυτού του και των συνανθρώπων του.
Τέρμα τα λόγια, ήρθε ο καιρός να διαλέξει ο καθένας μας, αν θα πάρει τη ζωή του στα χέρια του, ή αν θα σκύψει το κεφάλι σε αυτούς που θα έπρεπε να έχουν φυλακιστεί, αν θα παραδώσει τους κόπους του και τις κατακτήσεις του σε αυτούς που τον καταλήστεψαν ή αν θα τους τιμωρήσει, αν θα προσκυνήσει τα γλοιώδη υποκείμενα που εκμηδενίζουν τη ζωή του ή αν θα σηκώσει την αξιοπρέπεια και το ανάστημά του απέναντι στην τρομοκρατία των μισθοφόρων τους
Ήρθε ο καιρός να αποφασίσει ο καθένας μας αν θα γεράσει ντροπιασμένος, περιφρονημένος και ασήμαντος απέναντι στο βλέμμα των παίδων του που θα τον ρωτούν : “τι έκανες εσύ για αυτή την κοινωνία ; γιατί δεν πάλεψες για το μέλλον μου ; γιατί δείλιασες και συνεργάστικες με τους δυνάστες μου ; γιατί τους άφησες να με αλυσοδέσουν ; γιατί με ξεπούλησες ;”, ή να ζήσει με την περηφάνια ότι προσπάθησε, πάλεψε και νίκησε.
Εγώ διαλέγω να αντικρίσω το παιδί μου κατάματα και να του πω, πως προσπάθησα, πως δεν παραδόθηκα, πως δεν κοίταξα το τομάρι μου, πως δεν ξεπούλησα το μέλλον του, πως αγωνίστηκα και πως, άσχετα με το αποτέλεσμα, : “ήμουν και εγώ εκεί μαζί με τους υπόλοιπους υπέροχους, ελεύθερους, υπερήφανους ανθρώπους …”
Εσύ τι διαλέγεις ;
