Το gazzetta.gr σας κάνει ένα ταξίδι από τους πρώτους Ολυμπιακούς, στην καταλυτική για τον Αθλητισμό Μεσολυμπιάδα του 1906, μέχρι και το σήμερα.
Οι Μεσογειακοί Αγώνες του 2013 δεν θα διεξαχθούν τελικά στη χώρα μας όπως αποφάσισε η Διεθνής Επιτροπή Μεσογειακών Αγώνων έπειτα από την έκτακτη συνεδρίασή της στο Παρίσι λόγω της μεγάλης καθυστέρησης της πορείας των έργων. Μια διοργάνωση πολυδάπανη για τη χώρα μας εν μέσω οικονομικής κρίσης που φάνταζε ως άλλη μια μεγάλη σπατάλη στον ήδη βεβαρημένο ελληνικό… κουμπαρά.
Ναι, σίγουρα η απόφαση μοιάζει ντροπιαστική για τη χώρα μας. Σίγουρα η οριστική «τιμωρία» της Διεθνούς επιτροπής είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις στην ιστορία του αθλητισμού και της ανάθεσης διοργανώσεων. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως για μια χώρα σαν τη δική μας, με κάτι περισσότερο από δέκα εκατομμύρια κατοίκους, η φιλοξενία τόσων πολλών μεγάλων διοργανώσεων στο παρελθόν αλλά και η καθοριστική της συμβολή στην παγκόσμια ανάπτυξη του αθλητισμού – όσο κι αν πεισματικά αρνούμαστε να το παραδεχτούμε – αποδεικνύει πως ούτε τυχαίοι είμαστε στο παγκόσμιο αθλητικό στερέωμα και ούτε φυσικά θα πρέπει να αισθανόμαστε «μειονεκτικά» για αυτή μας την αδυναμία να φιλοξενήσουμε μια διοργάνωση σε μια οικονομική συγκυρία που ταλανίζει την παγκόσμια κοινότητα. Να λοιπόν τι έχουμε πετύχει…
Από το όραμα του Ντεκουπερτέν…
Η ιδέα της αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων της αρχαίας Ελλάδας στη σύγχρονη εποχή είχε ωριμάσει στο μυαλό των ανθρώπων του αθλητισμού στα τέλη του 19ου αιώνα, και ο Γάλλος βαρόνος Πιερ Ντε Κουπερτέν οραματίστηκε την διεξαγωγή των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων στην γενέτειρά τους, την Ελλάδα. Το 1894, συστάθηκε η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή υπό την προεδρία του Δημήτρη Βικέλα. Μάλιστα, άμεσα ξεκίνησε στη Αθήνα παρά τα οικονομικά προβλήματα η κατασκευή του Καλλιμάρμαρου Σταδίου με χορηγίες μεγάλων ελλήνων της εποχής και στις 5 Απριλίου του 1896 κηρύχθηκε η έναρξη των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων της σύγχρονης εποχής.
…στους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς της Αθήνας!
Παρά τα πολλά εμπόδια που παρουσιάστηκαν, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1896 στέφθηκαν με τεράστια επιτυχία, και φιλοξένησαν στο Παναθηναϊκό Στάδιο της Αθήνας – ένα πραγματικό στολίδι της εποχής – εκατοντάδες αθλητές από 14 χώρες. Αποκορύφωμα ήταν ο Μαραθώνιος δρόμος που έγινε στην κλασική του διαδρομή με νικητή τον Σπύρο Λούη.
Με τους αγώνες αυτούς, η χώρα μας κέρδισε τις εντυπώσεις στο παγκόσμιο στερέωμα και καθιερώθηκε στη σκέψη των ανθρώπων εντός κι εκτος συνόρων ως η χώρα που (ανα)γέννησε το πνεύμα του αθλητισμού. Στην Αθήνα του ’96 απέκτησαν πραγματική σημασία τα Ολυμπιακά Ιδεώδη και το… κατακρεουργημένο στις μέρες μας, «ευ αγωνίζεσθαι». Το πρώτο σύγχρονο ελληνικό… μάθημα αθλητικής φιλοξενίας είχε δοθεί…
Από τον ξεπεσμό του Παρισού και του Σεν Λιούις στη νέα αναβίωση
Παρά την επιθυμία των Ελλήνων για μόνιμη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στη χώρα μας ανά τετραετία τελικά η ΔΟΕ αποφάσισε την ανάθεση των Αγώνων του 1900 στο Παρίσι και αυτών του 1904 στο Σεν Λιούις. Οι δύο διοργανώσεις – όπως έχει παραδεχτεί και επίσημα η ΔΟΕ – δεν αποδείχτηκαν επιτυχείς καθώς διήρκησαν πολλούς μήνες, δεν υπήρξαν οι απαραίτητες υποδομές για το μέγεθος των Αγώνων ενώ και οι αθλητές δεν κατάφεραν να το ευχαριστηθούν εν τέλει. Έτσι, αποφασίστηκε η νέα αναβίωση των Αγώνων και πάλι στη χώρα μας ώστε να δοθεί το φιλί ζωής στους «παραπαίοντες» Αγώνες. Αυτό έγινε, δύο χρόνια αργότερα, στους αγώνες της Μεσολυμπιάδας – διοργάνωση που η ΔΟΕ ποτέ δεν αναγνώρισε ως επίσημους Ολυμπιακούς - παρότι στην ουσία αποτέλεσαν την κινητήριο δύναμη της συνέχισης των Αγώνων στην πορεία των ετών…
Η ξεχασμένη ελληνική Μεσολυμπιάδα
Το Παναθηναϊκό Στάδιο άνοιξε εκ νέου τις πύλες του για να υποδεχτεί τους αθλητές από κάθε γωνιά της γης και οι Έλληνες φίλαθλοι «αγκάλιασαν» δέκα χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς, τη νέα αυτή διοργάνωση. Οι αγώνες διήρκησαν μερικές ημέρες χωρίς να κουράσουν με το μακροσκελές της «ζωής» τους, έγιναν μεγάλες επιδόσεις και σπουδαία αθλητικά επιτεύγματα αλλά το σημαντικότερο όλων ήταν πως βρέθηκε και πάλι η χαμένη αίγλη στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός του πλανήτη. Αν και υπήρξε η επιθυμία εν Ελλάδι για τη καθιέρωση των μεσολυμπιάδων τελικά αυτό δεν προχώρησε. Θα έπρεπε να περάσουν 98 χρόνια για να έρθουν εκ νέου Ολυμπιακοί Αγώνες στη χώρα μας, αλλά στα πρώτα τους βήματα είχαμε δηλώσει δυναμικό «παρών».
Μεγάλες διοργανώσεις με κάθε επιτυχία!
Τα επόμενα χρόνια μπορεί μεν στη χώρα μας να μην φιλοξενήθηκαν Ολυμπιακοί Αγώνες, αλλά μας ανατέθηκαν ουκ ολίγε διοργανώσεις. Το 1982 έγινε στην Αθήνα και το νεόδμητο Ολυμπιακό Στάδιο – που είχε χτιστεί για το σκοπό αυτό – το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Ανοιχτού Στίβου, ενώ πέντε χρόνια αργότερα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας του Φαλήρου, η χώρα μας διοργάνωσε το Ευρωμπάσκετ το οποίο και κατέκτησε. Ένα χρυσό μετάλλιο που αποτέλεσε την μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού αθλητισμού (φυσικά ως τις… επόμενες που δεν ήταν και λίγες!).
Το 1991 φιλοξενήσαμε τους Μεσογειακούς Αγώνες, ενώ την ίδια χρονιά φιλοξενήσαμε το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του πόλο. Το ’95 η Αθήνα και η Πάτρα συνδιοργάνωσαν το Ευρωβόλεϊ, ενώ δύο χρόνια αργότερα στο ΟΑΚΑ, διεξήχθη το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου. Ένα χρόνο αργότερα φιλοξενήσαμε το Μουντομπάσκετ στο οποίο μάλιστα πήραμε την τιμητικότατη 4η θέση. Το αξιοσημείωτο είναι πως όλες οι διοργανώσεις στέφθηκαν με απόλυτη επιτυχία…
Το μεγαλείο του 2004!
Το αποκορύφωμα για τη χώρα μας ως οικοδέσποινα ήρθε το 2004. Οι Έλληνες ήθελαν να γιορτάσουν τα 100 χρόνια από την πρώτη σύγχρονη Ολυμπιάδα το 1996, αλλά η ΔΟΕ είχε αντίθετη άποψη. Όμως ένα χρόνο αργότερα, η χώρα μας βρέθηκε στο… φάκελο που άνοιξε ο Χουάν Αντόνιο Σάμαρανγκ κατά την ανακοίνωση της ανάθεσης των 2ων Ολυμπιακών Αγώνων της νέας χιλιετίας, 98 χρόνια μετά την Μεσολυμπιάδα και 108 από τους πρώτους σύγχρονους Αγώνες της Αθήνας.
Το 2004 λοιπόν ήταν αναμφισβήτητα η αθλητική χρονιά μας. Το καλοκαίρι που η ποδοσφαιρική Εθνική ομάδα σκαρφάλωσε στην κορυφή της Ευρώπης, δημιουργώντας το μεγαλύτερο αθλητικό θαύμα της σύγχρονης ιστορίας, η Ελλάδα, με κεκτημένη ταχύτητα – και διαψεύδοντας όλους τους επικριτές της, οι οποίοι υποστήριζαν πως δεν θα μπορέσει να προλάβει το χρονοδιάγραμμα της κατασκευής των έργων υποδομής – απέδειξε για μια ακόμη φορά τι μπορούμε να πετύχουμε με συντονισμένη προσπάθεια.
«Μαγεύοντας» την υφήλιο
Συνδυάζοντας την τελειότητα του μοντέρνου με την αρμονικότητα του κλασικού, σε μια διοργάνωση της οποίας το μεγαλείο είχε φανεί από την… τελετή έναρξης της 13ης Αυγούστου αφήνοντας άφωνη την παγκόσμια σκηνή η χώρα μας έδωσε και πάλι νέα πνοή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τα ρεκόρ των Αγώνων μεγάλα, οι αθλητές που έλαβαν μέρος περισσότεροι από ποτέ, το παγκόσμιο ενδιαφέρον ξεπέρασε κάθε προσδοκία και όσοι πήραν μέρος – από οποιοδήποτε πόστο - σε αυτή την τεράστια γιορτή του αθλητισμού και του πολιτισμού θα το θυμούνται για πάντα. Η μοναδικότητα εξάλλου της ελληνικής διοργάνωσης ήταν αναμφισβήτητη.
Το ελληνικό ρεκόρ!
Ενδεικτικά παραθέτουμε ένα στοιχείο μεγάλου ενδιαφέροντος που δεν είχε προηγούμενο και δεν θα επαναληφθεί ποτέ, αποδεικνύοντας την ιστορική σχέση της χώρας μας με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η διοργάνωση λοιπόν του 2004, ήταν η μόνη στην ιστορία – και δύσκολα θα υπάρξει δεύτερη – που φιλοξένησε τους αγώνες σε στάδια κτισμένα σε 4 διαφορετικούς αιώνες! Το στάδιο της Αρχαίας Ολυμπίας (χτισμένο τον 4ο αιώνα π.Χ. όπου φιλοξένησε το άθλημα της σφαίρας το 2004). Το Παναθηναϊκό Στάδιο (χτισμένο το 1895 – ήταν το σημείο τερματισμού του Μαραθωνίου το 2004 ενώ φιλοξένησε και το άθλημα της τοξοβολίας). Το Ολυμπιακό Στάδιο κ.α. (χτισμένο το 1980) και όλα τα σύγχρονα γήπεδα (π.χ. Καραϊσκάκη το 2004) που φιλοξένησαν αγώνες. Μιλάμε δηλαδή για τον 21ο, τον 20ο τον 19ο και τον 4ο π.Χ. αιώνα! Απλά μοναδικό!
Μετά και τη διεξαγωγή των παραολυμπιακών Αγώνων το Σεπτέμβρη του 2004, η Ολυμπιακή φλόγα σταμάτησε να φωτίζει τον Αττικό ουρανό. Η φλόγα έσβησε, μα η ελπίδα για τον παγκόσμιο Αθλητισμό είχε μόλις αναζωπυρωθεί. Και η ώθηση ήταν και πάλι ελληνική.
Παράλληλες ζωές…
Αυτό ήταν. Η ιστορία μας δίδαξε το εξής: Η χώρα μας ήταν η γενέτειρα του Αθλητισμού στην αρχαιότητα, σαν μάνα τον είδε να εγκαταλείπεται ανά τους αιώνες, τον αναγέννησε το 1896 και βλέποντάς τον πάλι να παρακμάζει τον βοήθησε να σταθεί ξανά στα πόδια του το 1906, κι έπειτα σίγησε. Ούσα κι αυτή αδύναμη να του συμπαρασταθεί στις απανωτές αλλαγές που βάλθηκαν να τον αλλοιώσουν στο πέρασμα των δεκαετιών. Δήλωσε παρούσα το 2004, δίνοντας ένα συμβολικό μα καθοριστικό «φιλί ζωής» στέλνοντας με τη σειρά της μήνυμα σε όσους… αμφισβητούσαν επίμονα την μητρότητά της. Πλέον, η επόμενη συνάντηση της «μάνας» με το «τέκνο» της μπορεί μεν να αναβλήθηκε αλλά σίγουρα θα υπάρξει νέα. Εξάλλου αυτό υπαγορεύει η μοίρα τους…
gazzetta.gr
http://sarotiko.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου