"ΟΛΕΣ ΜΕ ΦΟΥΣΤΕΣ"

Με το σύνθημα «Ολες με φούστες» η οργάνωση προστασίας των δικαιωμάτων των γυναικών «Ούτε πόρνες ούτε υποταγμένες» (NPNS) διοργανώνει την Πέμπτη στη Γαλλία εκστρατεία στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας για την Εξάλειψη της Βίας κατά των γυναικών...

Σύμφωνα με τη Σιχέμ Χαμπσί, την πρόεδρο της οργάνωσης, το απόγευμα της Τετάρτης σχεδόν 97.000 γυναίκες δήλωσαν ότι θέλουν να φορέσουν φούστα, συμβολικά, σε μια ένδειξη αντίστασης κατά της βίας σε βάρος τους.

«Το να φορέσει μια γυναίκα φούστα είναι ένδειξη μαχητικότητας, στην καθημερινότητα, στο χώρο εργασίας, στο δρόμο, στο σπίτι της, καθώς σήμερα όλα τα είδη αυτά είναι γυναικεία είδη που τείνουν να εξαφανιστούν», τόνισε.

«Έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον σχεδόν 500.000 πρόσωπα στο Facebook και υπάρχουν 200 άτομα ανά λεπτό που προσχωρούν» στην πρωτοβουλία αυτή, είπε. «Η φούστα είναι ένα σύμβολο αντίστασης», τόνισε.

Η οργάνωση που προασπίζεται κυρίως τα δικαιώματα των γυναικών στα δύσκολα παρισινά προάστια, επιδιώκει να τονίσει το μήνυμα «με φούστες και όχι δέσμιες», με αφορμή την ημέρα κατά της βίας σε βάρος των γυναικών.

Σε ορισμένα γαλλικά προάστια έχει γίνει δύσκολο να φορέσουν φούστα οι νέες γυναίκες, οι οποίες υφίστανται βία και πιέσεις από τους άνδρες, με αποτέλεσμα αυτό το είδος ένδυσης να γίνεται σύμβολο αντίστασης κατά του περιορισμού των δικαιωμάτων των γυναικών, σύμφωνα με την οργάνωση.

Απόψε η NPNS οργανώνει υπό την αιγίδα της ηθοποιού Ιζαμπέλ Ατζανί δημοπρασία με φούστες διάσημων Γαλλίδων από τον κινηματογράφο (Καρόλ Μπουκέ, Φανί Αρντάν, Σοφί Μαρσό...), την τηλεόραση, τη λογοτεχνία (Ελιζαμπέτ Μπαντιντέρ, Αμελί Νοτόμπ), τη μουσική (Ζαζί, Σαρλότ Γκενσμπούρ).

Τα έσοδα από τις πωλήσεις θα δοθούν για την ενοικίαση διαμερισμάτων-κέντρων φιλοξενίας όπου θα διαμένουν γυναίκες θύματα συζυγικής βίας όσο καιρό περιμένουν να βρουν στέγη.

Η Σιχέμ Χαμπσί υπενθύμισε τα τελευταία στοιχεία του εθνικού Παρατηρητηρίου Παραβατικότητας και Ποινικής Αντιμετώπισης, σύμφωνα με τα οποία 654.000 γυναίκες δήλωσαν ότι υπέστησαν φυσική ή σεξουαλική βία το 2009 στη Γαλλία, μια αύξηση 15% σε δύο χρόνια.

«Το μήνυμα διαδίδεται: η βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών δεν έχει θέση σε μία κοινωνία. Η ατιμωρησία για τους δράστες δεν είναι πλέον ανεκτή. Σε αυτή την Διεθνή Ημέρα, καλώ όλους - τις κυβερνήσεις, την κοινωνία των πολιτών.

Στις επιχειρήσεις, τους απλούς πολίτες - να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών», τονίζει σε μήνυμά του, για τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Μπαν Κι-Μουν.

Η σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας

Σεξουαλική παρενόχληση, εκφοβισμός (bullying), ηθική παρενόχληση (mobbing): Είναι συνήθη δεινά στον εργασιακό χώρο που αντιμετωπίζουν εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο, τρεις φορές περισσότερο από ότι οι άνδρες, σε ποσοστά που αγγίζουν το 50% των εργαζομένων γένους θηλυκού σύμφωνα με έρευνα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Ποσοστά πολύ υψηλότερα στην Ελλάδα σύμφωνα με εγχώρια έρευνα.

Αυτό είναι το φετινό θέμα της «Παγκόσμιας Ημέρας κατά της Βίας εναντίον των Γυναικών» που έρχεται να φωτογραφίσει το πρόβλημα, τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνεται, τις ψυχοσωματικές συνέπειές του και ποια αντιμετώπιση μπορεί να έχει μέσα από έναν οδηγό συμπεριφοράς.

Ειδικότερα στην Ελλάδα το χάσμα μεταξύ επίσημων και ανεπίσημων στοιχείων, το μεγάλο πρόβλημα της υπο-καταγραφής, η έλλειψη επίγνωσης του προβλήματος από εργοδότες και εργαζόμενους καθιστούν αδύνατη την ολοκληρωμένη καταγραφή του προβλήματος και σαφώς την αντιμετώπισή του.

Παρόλα αυτά, η Εταιρεία Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας εκτιμά από τις επαφές της -στο πλαίσιο έρευνας του ευρωπαϊκού προγράμματος Δάφνη ΙΙΙ (2007 - 2013)- ότι πάνω από το 50% των εργαζομένων στην Παναττική Ενωση Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού έχει υποστεί τέτοιες συμπεριφορές.

Αντίστοιχα υψηλά ποσοστά καταγράφηκαν και στις συζητήσεις με μέλη της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδος.

Μιλάμε για εργαζόμενες σε μικρο-μεσαίες επιχειρήσεις (που αποτελούν το 90% των επιχειρήσεων στην Ελλάδα), στον κλάδο του εμπορίου, πωλήτριες, γραμματείς, εργαζόμενες στον τουρισμό.

Οπως σημειώνει η κ. Παναγιώτα Φίτσιου, συντονίστρια του προγράμματος και ψυχολόγος της Εταιρείας "αν και δεν υπάρχουν οργανωμένες καταγραφές για να προσδιορίσουμε με ακρίβεια τα ποσοστά, όλα τα συνδικάτα υπογράμμισαν ότι υπάρχει πολύ σοβαρό πρόβλημα έλλειψης καταγραφής, το οποίο σχετίζεται με το φόβο των γυναικών ότι εάν αναφέρουν κάτι θα χάσουν τη δουλειά τους ή θα υποφέρουν από αντίποινα".

Νόμος για τη Βια κατά των γυναικών

Το πρόβλημα του φόβου αποπειράται εν μέρει να αντιμετωπίσει ο Νόμος στο υπό σύνταξη νομοσχέδιο για την αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών (στην οικογένεια, την εργασία, την κοινωνία) της Γ.Γ. Ισότητας, όπου έχει προταθεί η αντιστροφή του βάρους της απόδειξης (δηλαδή να μην καλείται το θύμα να αποδείξει ότι λέει την αλήθεια, αλλά να καλείται ο φερόμενος σαν θύτης να αποδείξει ότι δεν έχει προβεί στο αδίκημα) να ισχύσει και για την ποινική διαδικασία.

Συγχρόνως σε περιπτώσεις διακρίσεων ή παρενόχλησης προτείνεται να παρέχεται η δυνατότητα σε νομικά πρόσωπα και ενώσεις να ασκούν οι ίδιες τα νόμιμα δικαιώματα του θύματος χωρίς να αποκλείεται η άσκηση των ίδιων δικαιωμάτων και από το θύμα.

Με αυτόν τον τρόπο τα θύματα θα μπορούν να ασκούν τα νόμιμα δικαιώματά τους χωρίς να φοβούνται αντίποινα και έτσι υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να βγει στην επιφάνεια το κρυμμένο πρόβλημα στην Ελλάδα.

Τα επίσημα στοιχεία

Μέχρι στιγμής, σύμφωνα με στοιχεία του Συνηγόρου του Πολίτη και του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας, τα περιστατικά που καταγράφονται από αυτές τις δυο επίσημες πηγές δεν ξεπερνούν τα τρια ετησίως.

Κατά το χρονικό διάστημα 1921 - 1968 δημοσιεύθηκαν οκτώ σχετικές δικαστικές αποφάσεις και στο διάστημα 1997 - 2001 έξι. «Προφανώς η εικόνα απέχει πολύ από την πραγματική έκταση του φαινομένου» καταγράφεται σε ενημερωτικό σημείωμα του Συνηγόρου του Πολίτη.

Η ανεξάρτητη Αρχή σημειώνει ότι τα περισσότερα περιστατικά αφορούν "γυναίκες που απασχολούνται σε μικρές επιχειρήσεις των οποίων η σχέση εργασίας είναι επισφαλής". Στον δημόσιο τομέα οι καταγγελίες αφορούν και "σεξουαλική παρενόχληση που υπέστησαν εκ μέρους συναδέλφων τους, ευρισκομένων στην ίδια ιεραρχική βαθμίδα με εκείνες".

Στη μόνη επιδημιολογική έρευνα στην Ελλάδα που έγινε από το ΚΕΘΙ το 2004, το 10% των γυναικών που ερωτήθηκαν ανέφεραν προσωπική εμπειρία σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας και το 15% ανέφερε έμμεση γνώση από άλλες περιπτώσεις. Οι νεώτερες γυναίκες ( 16 - 25 ετών ) έχουν πιθανότητα να πέσουν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης κατά 57,6%. Πολύ υψηλότερα είναι τα ποσοστά ηθικής παρενόχλησης (mobbing) και εκφοβισμού (bullying).

Ενας οδηγός που έχει δημιουργήσει ο ευρωπαϊκός οργανισμός Mental Health Europe, δίνει τη δυνατότητα στις εργαζόμενες να αναγνωρίζουν και να αντιμετωπίζουν τη βία και την παρενόχληση στο χώρο εργασίας. Ο ίδιος οδηγός είναι εξίσου χρήσιμος για τους εργοδότες καθώς παρουσιάζονται καλές πρακτικές που μπορούν να εφαρμόσουν για πρόληψη της βίας και της παρενόχλησης των γυναικών στην εργασία.

Η αναγνώριση του προβλήματος είναι το πρώτο σημαντικό βήμα στην πρόληψη και αντιμετώπισή του καθώς -όπως αναφέρεται- «οι γυναίκες διστάζουν να αναφέρουν την παρενόχληση ενδυναμώνοντας το θύτη και κρατώντας το στόχο σιωπηλό και υποτελή.

Αυτός ο κύκλος κακοποίησης και σιωπής φαίνεται πως είναι η αιτία για την έλλειψη εμπειρικών δεδομένων».

Ως ηθική παρενόχληση (mobbing) εκλαμβάνονται τα συνεχή αρνητικά σχόλια ή κριτική, η απομόνωση, η διάδοση κουτσομπολιού ή ο εξευτελισμός των ατόμων. «πως και οι ιοί» σημειώνεται«απαιτεί τις κατάλληλες συνθήκες για να αναπτυχθεί».

Συνήθως αφορά χώρους εργασίας με ανεπαρκή διοίκηση χωρίς δεξιότητες για την επίλυση διαφορών. Ακόμη χειρότεροι είναι χώροι εργασίας όπου η διοίκηση εσκεμμένα χρησιμοποιεί τακτικές ηθικής παρενόχλησης για να απομακρύνει προσωπικό. Αυτό το φαινόμενο παρουσιάζεται κυρίως σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όπου ο εργοδότης εκφοβίζει τον εργαζόμενο ώστε να φύγει από την εργασία του αντί να τον απολύσει.

Ως εκφοβισμός (bullying) εκλαμβάνεται η επιθετική συμπεριφορά μέσω εκδικητικών, μνησίκακων, κακόβουλων ή εξευτελιστικών προσπαθειών για να υποβιβασθεί ένα άτομο ή ομάδα εργαζομένων.

Πρόκειται για επιθέσεις που αφορούν στην προσωπική ή επαγγελματική απόδοση και είναι συνήθως απρόβλεπτες, παράλογες, άδικες. Τα άτομα που εκφοβίζουν μειώνουν συστηματικά το άτομο-στόχο για να διαβρώσουν την όποια υποστήριξη αυτό αναζητήσει αργότερα.

Δυσφημίζουν το στόχο τους σε συναδέλφους, διοίκηση, εκπροσώπους συνδικάτων. Η διοίκηση και τα συνδικάτα αποσύρουν την υποστήριξή τους και τελικά συμμετέχουν στην επίθεση εναντίον του στόχου. Οι συνάδελφοι φοβούμενοι για τον εαυτό τους κοιτάνε από την άλλη μεριά ή συμμετέχουν ενεργά. Η ομάδα επιτίθεται εναντίον του ατόμου.

Η βία μπορεί να είναι λεκτική με βρισιές, προσβολές, χρήση υποτιμητικής γλώσσας, ή με απειλητική συμπεριφορά, δηλαδή χτυπήματα σε έπιπλα, κούνημα της γροθιάς, πέταμα ή καταστροφή αντικειμένων και αποκορύφωμα τη σωματική επίθεση.

Αγχος, κατάθλιψη, επιθετικότητα, αϋπνία, μελαγχολία και απάθεια, γνωστικές επιπτώσεις όπως προβλήματα συγκέντρωσης, ανασφάλεια και έλλειψη πρωτοβουλιών, μείωση ικανοποίησης στην εργασία, επικίνδυνη συμπεριφορά και ροπή προς ατυχήμετα, επιβλαβείς συνήθειες, όπως αύξηση καπνίσματος και κατανάλωσης αλκοόλ, κακή διατροφή, έλλειψη συγκέντρωσης και μείωση αυτοπεποίθησης, προσωπική απόσυρση και κοινωνική απομόνωση, αρνητικές επιπτώσεις στην οικογενειακή και ιδιωτική ζωή, ανυπόφορη πίεση στις σχέσεις, είναι οι επιπτώσεις του εκφοβισμού και της παρενόχλησης στην ψυχική υγεία.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτοκτονίες αποδίδονται στον εργασιακό εκφοβισμό. Κάποια σοβαρά προσβεβλημένα άτομα δεν επιστρέφουν ποτέ στην εργασία τους μετά από μακρά απουσία. Σε κάθε περίπτωση, η βία κατά των γυναικών στο χώρο εργασίας είναι πιθανόν να έχει μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην ψυχική υγεία, οδηγώντας σε μακροχρόνια ανεργία και εντέλει στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, η άμεση αντιμετώπιση του θύτη, χωρίς δικαιολογίες και προσποίηση ότι δεν συνέβη τίποτα, και η δημοσιοποίηση στους συναδέλφους της κατονομασμένης πράξης του είναι επιβεβλημένη. Κάθε γυναίκα που υφίσταται παρενόχληση πρέπει να θυμάται ότι η απομόνωση προστατεύει αυτόν που την παρενοχλεί, ενώ τον αποδυναμώνει η δημοσιοποίηση των πράξεών του.

Ο σχετικός οδηγός συμπεριφοράς προτείνει στις γυναίκες θύματα να κάνουν τίμιες και άμεσες δηλώσεις, να απαντούν άμεσα και απερίφραστα απαιτώντας με σοβαρότητα να σταματήσει η παρενόχληση, χωρίς να απαντούν στις δικαιολογίες αυτού που τις παρενοχλεί, επαναλαμβάνοντας αν χρειαστεί ότι το θέμα είναι η ενοχλητική συμπεριφορά του ενιχύοντας τα επιχειρήματα και με τη γλώσσα του σώματος: βλεμματική επαφή, ψηλά το κεφάλι, πίσω οι ώμοι με δυνατή και σοβαρή στάση.

http://fimotro.blogspot.com/2010/11/blog-post_9124.html