Η μαγεία του ποδοσφαίρου

Λένε πως το ποδόσφαιρο είναι το μόνο πραγματικά παγκόσμιο άθλημα. Μπορεί, ας πούμε, να παίζει μια κινέζικη ομάδα εναντίον μιας αφρικανικής, με διαιτητή Ρώσο, επόπτες από τα Βαλκάνια, και ο αγώνας να διεξάγεται στην Ουρουγουάη… Όλα θα κυλήσουν ομαλά. Άσχετα αν κανένας τους δεν θα μπορεί να συνεννοηθεί με τους υπόλοιπους. Οι κανόνες είναι λίγοι και απλοί. Όμως το πάθος είναι μεγάλο.

Αν και οι δημιουργοί του αθλήματος ήταν οι ψυχροί και φλεγματικοί Άγγλοι, η εγγενής «φαντασία» του αθλήματος, οδήγησε το ποδόσφαιρο στο να εξαπλωθεί ραγδαία και να παθιάσει  λαούς και λαούς, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Σε αυτό συντέλεσε και η απλότητά του. Δεν χρειάζονται ούτε ρόπαλα, ούτε ρακέτες, ούτε  κράνη, ούτε τίποτα. Μια απλή μπάλα, ένα επίπεδο χωράφι και πολύ  πολύ κέφι. Αυτά και μόνο αρκούν.

Περιέργως και παρά τις πολλές προσπάθειες, το μόνο μέρος στο οποίο δεν έπιασε (σε μαζικό επίπεδο) ήταν οι ΗΠΑ. Ο βασικότερος λόγος για αυτό, λένε πως είναι το γεγονός ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι τηλεοπτικό σπορ. Δεν έχει διαλείμματα, δεν παγώνει ο χρόνος, δεν υπάρχουν τάϊμ άουτ δηλαδή για τηλεοπτικές διαφημίσεις. Και ως εκ τούτου, σε μια κοινωνία και μια αγορά όπως είναι η Αμερικανική, αν δεν είσαι εμπορικά εκμεταλλεύσιμος δεν υπάρχεις. Όχι ότι  δεν πειραματίστηκαν οι Αμερικάνοι. Δεκάδες φορές άλλαξαν τους κανόνες του παιχνιδιού, προκειμένου να γίνει πιο τηλεοπτικό. Απέτυχαν όμως. Έτσι το ποδόσφαιρο εκεί, απολαμβάνει την ίδια δημοτικότητα με αυτήν που απολαμβάνει σε εμάς το πινγκ πονγκ, (λαμβάνοντας πάντοτε υπόψιν τα ανάλογα μεγέθη), και κυρίως ελκύει τους πολλούς Λατινοαμερικάνους  και άλλους μετανάστες οι οποίοι το συντηρούν.

Παρόλα αυτά, ο υπόλοιπος πλανήτης συνεχίζει να δονείται σε ποδοσφαιρικούς ρυθμούς. Αν και οι πολέμιοι του είναι πολλοί και σοβαροί, κατηγορώντας το ως το σύγχρονο «όπιο του λαού» κλπ. η μαγεία του συνεχίζει να κυριαρχεί. Μπορεί πράγματι να αποτελεί όργανο και εργαλείο κάποιων ολοκληρωτικών καθεστώτων προκειμένου να αποκοιμίζουν τις λαϊκές μάζες και να αποφεύγονται οι αντιδράσεις, όμως για αυτό δεν φταίει το ίδιο το ποδόσφαιρο που δεν παύει να είναι ένα παιχνίδι που καταργεί, έστω προσωρινά,  τις κοινωνικές, οικονομικές, ακόμη και τις μορφωτικές τάξεις. Ο σκουπιδιάρης παθιάζεται εξίσου με τον επιστήμονα, και η ταύτιση με τους ποδοσφαιριστές ή τους συλλόγους διεμβολίζει οποιαδήποτε άλλη τεχνητή ή φυσική διάκριση, μετατρέποντας τους φιλάθλους οπαδούς σε μια ενιαία μονάδα. Σε μια μάζα. Σε έναν πολτό που δονείται…

Ακόμη και εγώ, που σταμάτησα οριστικά να πηγαίνω στο γήπεδο όταν η ευχάριστη αυτή διαδικασία κατάντησε πραγματική πολεμική περιπέτεια,  με κίνδυνους απωλειών, δεν μπορώ παρά να μη μαγεύομαι από τα κατορθώματα των σύγχρονων μπαλαδόρων που απολαμβάνω πια μέσα από τη τηλεόραση. Μια φαντεζί ενέργεια του Μέσσι, ή ένα απόκοσμο κολπάκι του Ροναλντίνιο, έχει για εμένα (και πολλούς ακόμη) την ίδια αξία με ένα… ποίημα ή μια καλλιτεχνική ταινία. Οι περίτεχνες ενέργειες του Βασίλη Χατζηπαναγή, που απολάμβανα κάποτε, έχουν καταλάβει στη μνήμη μου ανάλογο χώρο με αυτόν που καταλαμβάνουν τα διάφορα λογοτεχνικά, μουσικά και κινηματογραφικά  αριστουργήματα που έχω αφομοιώσει και που θα με συνοδεύουν για πάντα.

Η μαγεία του ποδοσφαίρου είναι ανεπανάληπτη. Και τι πιο μαγικό από τη συγκέντρωση των κορυφαίων εθνικών ομάδων του κόσμου εν όψει Μουντιάλ; Μια παγκόσμια ποδοσφαιρική γιορτή και μια ευκαιρία για να απολαύσουμε κάτι παρόμοιο με αυτά που δισεκατομμύρια ανθρώπων απόλαυσαν στο παρελθόν. Τι περιμένω; Μια εμπνευσμένη τρίπλα του Μέσσι, μια προσποίηση κάποιου άλλου, ένα σπάσιμο της μέσης που θα στείλει κάποιον τερματοφύλακα για … βρούβες. Αυτά. Δεν είναι αρκετά; Για μένα πάντως  είναι. Και αν στη πορεία βάλει και κανένα γκολ η εθνική μας (λέμε τώρα), τότε να δείτε χαρές…. Ποιο ΔΝΤ και ποια κρίση…

Χμ, λέτε να έχουν δίκιο οι επικριτές του;

Strange Attractor

http://www.antinews.gr/?p=49533