ΟΙ ΔΕΞΙΟΤΕΧΝΕΣΤΟΥΚΛΑΡΙΝΟΥ ΓΕΜΙΣΑΝ ΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣΑΘΗΝΩΝ. Αδιαχώρητο για την παράδοση

Καλά είναι τα νέα σχήµατα της ποπ, ο αγγλόφωνος στίχος, τα riff της κιθάρας, τα κάζουαλ ντυσίµατα, η Monica, ο Lolek, και τα τραγούδια για τα βροχερά τοπία των µελαγχολικών πόλεων, αλλά η άνοιξη της παράδοσης, η επιστροφή στις ρίζες (µε την καλή έννοια) και οι εκατοντάδες δεξιοτέχνες παραδοσιακών οργάνων που ξεφυτρώνουν κάθε µέρα, είναι στοιχείο που δεν µπορείς να αγνοήσεις.

Αυτές οι σκέψεις µου γεννήθηκαν βλέποντας το κατάµεστο Μέγαρο Μουσικής, στο αφιέρωµα που επιµελήθηκε ο εθνοµουσικολόγος Λάµπρος Λιάβας µε τίτλο «∆εξιοτέχνες της ελληνικής δηµοτικής µουσικής». Για την ακρίβεια το πρώτο µέρος, µε θέµα το λαϊκό κλαρίνο και πρωταγωνιστές τον Πετρολούκα Χαλκιά, τον Νίκο Φιλιππίδη, τον Γιώργο Κωτσίνη, τον ∆ηµήτρη Κώτσικα και τα Χάλκινα Πνευστά της Κοζάνης.

Γιατί όταν βλέπεις στην Αίθουσα Χρήστος Λαµπράκης του Μεγάρου τον κόσµο να κρέµεται σαν τσαµπιά, να επιδίδεται σε εκδηλώσεις λατρείας για τους κλαρινίστες µας, τότε ψάχνεις τις απαντήσεις για να ερµηνεύσεις το φαινόµενο.

«Ο κόσµος δεν σταµατάει να αναζητάει τα αληθινά πράγµατα, την αδιαµεσολάβητη έκσταση, το µεράκλωµα και το γλέντι (ή τον καηµό) χωρίς προκαταλήψεις. Πιάνεις πολλές φορές τον εαυτό σου να λέει: “Το θέλω αυτό πολύ, µε συγκινεί!” και κάπως έτσι ξαναγυρνάµε στα δηµοτικά, τα νησιώτικα, τα µικρασιάτικα, τα ρεµπέτικα, τα λαϊκά», έδωσε µία εξήγηση στα «ΝΕΑ» ο Παντελής Θαλασσινός.

Η µαζική προσέλευση άρχισε από νωρίς. Ο κόσµος των πανηγυριών, ο κόσµος της εσωτερικής µετανάστευσης που ψάχνει την τύχη του στην Αθήνα, η δεύτερη και τρίτη γενιά των Ηπειρωτών δεν ξεχνάει την πατρίδα του. Είχαν την τιµητική τους άλλωστε. Επιβεβαιώνοντας και τη δύναµη της παράδοσης, τη δίψα του κόσµου για δεξιοτεχνία και για τα παλιά γνώριµα ακούσµατα.

Κόσµος στο τραπεζάκι µε τα βιβλία και τα CD: «Γιώργος Κωτσίνης, Χοροί Ελληνικοί», «Με κέντηµα δικό του, Πετρολούκας Χαλκιάς», «Τραγούδια και Σκοποί από τους Χουλιαράδες της Ηπείρου». Αν δεν τρυπώσω στα καµαρίνια, δεν κάνω δουλειά, σκέφτοµαι και σε χρόνο dt είµαι µαζί µε τους σολίστες του κλαρίνου και τους µουσικούς. Παρατηρώ τα καλογυαλισµένα παπούτσια. Τις απίστευτες κοστουµιές. «Ο σοβαρός καλλιτέχνης ντύνεται καλά για να τιµήσει το κοινό», µου είχε πει ο αείµνηστος κλαρινιτζής Γιάννης Βασιλόπουλος και το επιβεβαιώνω.

Παίζουν, ποζάρουν, πίνουν ουίσκι µε κόκα κόλα. Είναι ο Πετρολούκας Χαλκιάς απ’ το ∆ελβινάκι και τη µεγάλη πορεία σε Ελλάδα και Αµερική. Είναι ο δαιµονικός Νίκος Φιλιππίδης απ’ την Κόνιτσα, ο άνθρωπος που άρχισε να παίζει φλογέρα στα έξι του και έχει φτάσει σε Ηρώδειο και Επίδαυρο. Είναι ο σαραντάρης Γιώργος Κωτσίνης, της νεώτερης γενιάς µε καταγωγή απ’ το Πωγώνι, λαµπρές σπουδές και τώρα διευθυντής του τοµέα παραδοσιακής µουσικής στο Ωδείο Φ. Νάκας.

Είναι ο ∆ηµήτρης Κώτσικας απ’ τη Γαλατινή Κοζάνης που έχει δηµιουργήσει τα Χάλκινα Πνευστά Κοζάνης. «Θα παίξουµε πολλά και βέβαια τα δικά µας τα Πωγωνίσια», µου λέει ο Πετρολούκας, που δεν µπαίνει πρώτη φορά στο Μέγαρο, για την ακρίβεια τέταρτη και δύο στη Θεσσαλονίκη. Μαζί του είναι ο αδελφός του Αχιλλέας (θαυµάσιος βιολιστής) µε το µπαστούνι, ο λαουτιέρης Θανάσης Μαρκόπουλος απ’ το Μονοδέντρι, ο Σπύρος Αλεύροντας µε το ντέφι.




 http://www.tanea.gr/