MOYNTIAΛ 2010 - Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΕΛΙΚΟΣ...
Γράφει ο Νίκος Σάνσης
(οικονομολόγος)
nisansis@hotmail.com
Την Κυριακή ολοκληρώνεται η μεγάλη εορτή του ποδοσφαίρου, που άρχισε περίπου ένα μήνα πριν στην Νότια Αφρική. Ένας μήνας, που καθημερινά για τον περισσότερο κόσμο, μας κρατούσε παρέα με ματς του ποδοσφαίρου. Την Κυριακή θα συναντηθούν η σχολή που καθιέρωσε το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, η Ολλανδία. Και η σχολή της ιβηρικής χερσονήσου, του passing game, και της...
τεχνικής, με υψηλής ποιότητας παίκτες η Ισπανία. Για τον αγώνα θα τα πούμε πιο κάτω. Προέχει νομίζω να δούμε τα βασικά χαρακτηριστικά της εν λόγω οργάνωσης. Και να πούμε για το αλγεβρικό αποτέλεσμα. Πρώτο χαρακτηριστικό οι φοβερές εκνευριστικές βαβουζέλες, ένα μαρτύριο ήχου που θα μας μείνει αλησμόνητο. Λέγεται ότι μπορεί να μεταφερθεί στην Ευρώπη. Εύχομαι ολόψυχα να μην το ζήσουμε. Άλλο χαρακτηριστικό η άψογη μετάδοση των αγώνων από τηλεοπτικής πλευράς, στάθηκε σε υψηλά στάνταρτ με νέες μεθόδους λήψης και εκπληκτικά replays με slow motion. Aπο όλες τις γωνίες για άρση κάθε αμφισβήτησης. Τα γήπεδα πολύ ωραία με κόσμο αλλά με λίγο προβληματικούς χλοοτάπητες μετά από τα πολλά ματς. Οι αναμεταδόσεις των Ελλήνων σπορτκαστερς, για μας τους παλαιούς επιεικώς απαράδεκτες. Ξερά λόγια χωρίς εμπλουτισμό γνώσης. Γιατί εμείς, τους συγκρίναμε με τον Γιάννη Διακογιάννη, τον Μαυρομάτη και άλλους. Ειδικά με τον πρώτο που οι αναμεταδόσεις ήσαν σκέτη πανδαισία εγκυκλοπαιδικής γνώσης και φωνητικής πανδαισίας. Απορώ γιατί δεν έγινε μια διακαναλική ομάδα και από άλλους δημοσιογράφους. Από απόψεως αγώνων το θέαμα υποφερτό, έχοντας παρακολουθήσει τουλάχιστο δέκα Μουντιάλ. Απλά και μέτρια τα πράγματα. Κατά την άποψη μου η παγκοσμιοποίηση, και στο ποδόσφαιρο, έβλαψε τις ομάδες σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Η συμμετοχή πολλών ξένων σε όλη την Ευρώπη νομίζω χάλασε, μέχρι την λήψη νέων αποφάσεων, την μαγιά νέων αμιγών παικτών από κάθε κράτος. Η Αφρική σαν διοργανώτρια ήπειρος, αν εξαιρέσεις τη Γκάνα έχει ακόμα δουλειά να κάνει. Μεγάλοι παίκτες ιδιαίτερα δεν φάνηκαν. Αν εξαιρέσεις τον Ισπανό Βιγια τον γερμανό Σβαισταιγκερ τον Ολλανδό Σναιντερ, τον Ουρουγουανό Φορλάν και το τρομερό ισπανικό δίδυμο Ινιέστα και Τσάβι στα χαφ, δεν νομίζω ότι θα μας μείνει κανένας άλλος να θυμόμαστε ιδιαίτερα. Σαν ομάδα, προσωπικά, μου άρεσε η Γερμανική που σε στιγμές μου θύμισε τον Αγιαξ. Από διαιτησία νομίζω ότι το Μουντιάλ αυτό, δεν θα πρέπει ιδιαίτερα να μας κάνει να το θυμόμαστε. Κακή διαιτησία με ολέθριες αποφάσεις και δισταγμούς. Τελειώνω με το αγωνιστικό του μεγάλου τελικού. Εύχομαι να δούμε τον καλύτερο από όσους έχουμε μέχρι σήμερα δει. Προσωπικές αναμνήσεις με συνδέουν άρρηκτα με τον μεγάλο τελικό του 1970 με την τότε φοβερή Βραζιλία 4 -1 επί της Ιταλίας. Το 1966 με τον αμφίρροπο αγώνα Αγγλίας Γερμανίας 4 -2. Και το 1982 με την μεγάλη Ιταλία των Ταρντέλλι και Ρόσσι 3 -1 επί της Γερμανίας. Νομίζω ότι οι δύο ομάδες Ολλανδίας και Ισπανίας μπορούν να δώσουν το καλύτερο και να ικανοποιήσουν τα διψασμένα μάτια των ποδοσφαιρόφιλων φιλάθλων. Καλό αγώνα λοιπόν. Να κερδίσει σαφώς ο καλύτερος. Και εμείς οι λάτρεις του ποδοσφαίρου, ραντεβού μετά 4 χρόνια στο Μαρακανά της Βραζιλίας.
(οικονομολόγος)
nisansis@hotmail.com
τεχνικής, με υψηλής ποιότητας παίκτες η Ισπανία. Για τον αγώνα θα τα πούμε πιο κάτω. Προέχει νομίζω να δούμε τα βασικά χαρακτηριστικά της εν λόγω οργάνωσης. Και να πούμε για το αλγεβρικό αποτέλεσμα. Πρώτο χαρακτηριστικό οι φοβερές εκνευριστικές βαβουζέλες, ένα μαρτύριο ήχου που θα μας μείνει αλησμόνητο. Λέγεται ότι μπορεί να μεταφερθεί στην Ευρώπη. Εύχομαι ολόψυχα να μην το ζήσουμε. Άλλο χαρακτηριστικό η άψογη μετάδοση των αγώνων από τηλεοπτικής πλευράς, στάθηκε σε υψηλά στάνταρτ με νέες μεθόδους λήψης και εκπληκτικά replays με slow motion. Aπο όλες τις γωνίες για άρση κάθε αμφισβήτησης. Τα γήπεδα πολύ ωραία με κόσμο αλλά με λίγο προβληματικούς χλοοτάπητες μετά από τα πολλά ματς. Οι αναμεταδόσεις των Ελλήνων σπορτκαστερς, για μας τους παλαιούς επιεικώς απαράδεκτες. Ξερά λόγια χωρίς εμπλουτισμό γνώσης. Γιατί εμείς, τους συγκρίναμε με τον Γιάννη Διακογιάννη, τον Μαυρομάτη και άλλους. Ειδικά με τον πρώτο που οι αναμεταδόσεις ήσαν σκέτη πανδαισία εγκυκλοπαιδικής γνώσης και φωνητικής πανδαισίας. Απορώ γιατί δεν έγινε μια διακαναλική ομάδα και από άλλους δημοσιογράφους. Από απόψεως αγώνων το θέαμα υποφερτό, έχοντας παρακολουθήσει τουλάχιστο δέκα Μουντιάλ. Απλά και μέτρια τα πράγματα. Κατά την άποψη μου η παγκοσμιοποίηση, και στο ποδόσφαιρο, έβλαψε τις ομάδες σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Η συμμετοχή πολλών ξένων σε όλη την Ευρώπη νομίζω χάλασε, μέχρι την λήψη νέων αποφάσεων, την μαγιά νέων αμιγών παικτών από κάθε κράτος. Η Αφρική σαν διοργανώτρια ήπειρος, αν εξαιρέσεις τη Γκάνα έχει ακόμα δουλειά να κάνει. Μεγάλοι παίκτες ιδιαίτερα δεν φάνηκαν. Αν εξαιρέσεις τον Ισπανό Βιγια τον γερμανό Σβαισταιγκερ τον Ολλανδό Σναιντερ, τον Ουρουγουανό Φορλάν και το τρομερό ισπανικό δίδυμο Ινιέστα και Τσάβι στα χαφ, δεν νομίζω ότι θα μας μείνει κανένας άλλος να θυμόμαστε ιδιαίτερα. Σαν ομάδα, προσωπικά, μου άρεσε η Γερμανική που σε στιγμές μου θύμισε τον Αγιαξ. Από διαιτησία νομίζω ότι το Μουντιάλ αυτό, δεν θα πρέπει ιδιαίτερα να μας κάνει να το θυμόμαστε. Κακή διαιτησία με ολέθριες αποφάσεις και δισταγμούς. Τελειώνω με το αγωνιστικό του μεγάλου τελικού. Εύχομαι να δούμε τον καλύτερο από όσους έχουμε μέχρι σήμερα δει. Προσωπικές αναμνήσεις με συνδέουν άρρηκτα με τον μεγάλο τελικό του 1970 με την τότε φοβερή Βραζιλία 4 -1 επί της Ιταλίας. Το 1966 με τον αμφίρροπο αγώνα Αγγλίας Γερμανίας 4 -2. Και το 1982 με την μεγάλη Ιταλία των Ταρντέλλι και Ρόσσι 3 -1 επί της Γερμανίας. Νομίζω ότι οι δύο ομάδες Ολλανδίας και Ισπανίας μπορούν να δώσουν το καλύτερο και να ικανοποιήσουν τα διψασμένα μάτια των ποδοσφαιρόφιλων φιλάθλων. Καλό αγώνα λοιπόν. Να κερδίσει σαφώς ο καλύτερος. Και εμείς οι λάτρεις του ποδοσφαίρου, ραντεβού μετά 4 χρόνια στο Μαρακανά της Βραζιλίας.
http://fimotro.blogspot.com/2010/07/moyntia-2010.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου