Το αμάρτημα της "θρυλικής" Γενιάς του Πολυτεχνείου

Χθες γιορτάσαμε την Ευρωπαϊκή Ημέρα Διαγενεακής Αλληλεγγύης. Στην Ελλάδα του βαθέματος της οικονομικής κρίσης, η «γιορτή» αυτή των γενεών, μόνο σαν κακόγουστο αστείο μπορεί να εκληφθεί από τους πολίτες. Η γενιά της Μεταπολίτευσης αφήνει κληρονομιά στα παιδιά της μια οικονομία γεμάτη στάχτες και αποκαΐδια. Οι σημερινοί νέοι, καλούνται στο ξεκίνημα του εργασιακού τους βίου να «θυσιαστούν» για να βγει η χώρα από μία ανεπανάληπτη κρίση. 

Το ότι είμαστε γενιά Ιφιγένεια, όμως, το ξέραμε. Αυτό που μόλις τώρα έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτό είναι ότι μαζί με τους νέους, καλούνται πλέον να θυσιάσουν μέρος της ευημερίας τους και οι γονείς τους. Με τη δαμόκλειο σπάθη του ΔΝΤ να κρέμεται πάνω απ’ τα κεφάλια μας και υπό το πρίσμα μιας πιθανής χρεοκοπίας, εξαϋλώνονται σταδιακά ένα προς ένα τα προνόμια που μεταπολιτευτικά βαφτίστηκαν κοινωνικά δικαιώματα και κατακτήσεις κι οδήγησαν στη συσσώρευση δυσβάσταχτων χρεών. Τα αφορολόγητα επιδόματα-συμπληρώματα στο μισθό ασχέτως παραγωγικότητας, η αυτοτελής φορολόγηση σωρείας επαγγελματικών ομάδων, η πρόωρη συνταξιοδότηση και οι χρυσές εθελούσιες έξοδοι, το δικαίωμα στο διορισμό σε μια προβληματική ΔΕΚΟ - κουβά των παιδιών του κομματικού κράτους, οι αργομισθίες στο δημόσιο, τα κλειστά επαγγέλματα και οι κλειστές αγορές - φέουδα των εγωιστικών συμφερόντων, οι εθνικοί προμηθευτές, το χάρισμα εισφορών και φόρων, η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και άλλα πολλά που θέλει κανείς σελίδες για να μπορέσει να τα απαριθμήσει. Η γενιά που καβάλησε το άλογο της «ψ-ευδαιμονίας» καλείται σήμερα να αφιππεύσει βίαια.
Η πτώση, ο κρότος της οποίας φτάνει απ’ άκρη σ’ άκρη στον πλανήτη, αποδεικνύει περίτρανα και πέραν πάσης αμφιβολίας ότι, όπως θεαματικά καταρρέει ο άπληστος και ανεξέλεγκτος χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός της Wall Street, έτσι θεαματικά καταποντίζονται και τα μοντέλα ανάπτυξης που βασίζονται σε διαγενεακά άδικες πολιτικές. Όταν το κράτος ξοδεύει πέρα από τα όρια του, υποθηκεύοντας την ευημερία των μελλοντικών γενεών, όταν οι πολιτικοί διορίζουν άχρηστους και φαύλους φίλους σε σημαντικές θέσεις, πριμοδοτώντας την κομματική επετηρίδα και αγνοώντας την αξιοκρατία, όταν οι δημόσιοι υπάλληλοι πληρώνονται δυσανάλογα από την παραγωγικότητά τους, όταν το κράτος ξεπουλάει τη δημόσια περιουσία και ξοδεύει τα έσοδα για να συντηρήσει μια εφήμερη κατανάλωση, όταν η μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό δημιουργεί περισσότερο χρέος και ανισότητα απ’ ότι τελικό κέρδος, όταν η διαφθορά και φοροδιαφυγή αποτελεί εθνικό σπορ, όταν το πρότυπο στην αγορά είναι ο «ραντιέρης», το «αρπακτικό», ο «ακάλυπτος», το «λαμόγιο» και ο «καταφερτζής», τότε οι νέοι, τα παιδιά και οι μελλοντικές γενιές καλούνται να πληρώσουν ένα βαρύ τίμημα.

Όταν όμως το κόστος όλων αυτών ξεφύγει από κάθε όριο, τότε οι θύτες γίνονται κι αυτοί θύματα. Τότε βέβαια, είναι πλέον πολύ αργά για διάσωση. Το μήνυμα λοιπόν της σημερινής μέρας είναι απλό. Κακοποίηση τέκνων παιδεύουσι γονείς. Καιρός να μάθουμε όλοι το μάθημά μας. Στο δημόσιο χώρο το γενεακό παιχνίδι οδεύει προς εξισορρόπηση.

πηγή:http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=42347