Ιανουάριος 2012
Αφιέρωμα στον Αλεξάντερ Σοκούροφ
από την Τετάρτη 4/1/2012 έως την Τετάρτη 25/1/2012, στις 21:30
Το ΙΜΚ στο πλαίσιο της γενικότερης προσφοράς του στους φιλότεχνους της Αθήνας με τη συνεργασία και την υποστήριξη της ανεξάρτητης εταιρίας διανομής επιλεγμένων ταινιών New Star και τον Βελισσάριο Κοσσυβάκη, καθιερώνει μία άτυπη Κινηματογραφική Λέσχη, κάθε Τετάρτη στις 21:30, με ελεύθερη είσοδο (αναγκαία η κράτηση), στον Κινηματογράφο του. Στις Τετάρτες με Σινεμά του ΙΜΚ, έχουν θέση και θα προβάλλονται ταινίες καθιερωμένων και νέων δημιουργών, ταινίες που μιλούν μία ατόφια κινηματογραφική γλώσσα με εμφανές το στίγμα κάθε δημιουργού, ταινίες που έχουν προσφέρει στην ιδιαίτερη εικόνα και την εξέλιξη εκείνου του κινηματογράφου που αποτυπώνει το διαφορετικό, ανοίγει ορίζοντες, ψυχαγωγεί και ταυτόχρονα επικεντρώνεται σε ανθρώπους και καταστάσεις, σχέσεις και γεγονότα με ευρύτερο ενδιαφέρον.
Ιανουάριος 2012 Αφιέρωμα στον Αλεξάντερ Σοκούροφ
Το Μικρό αφιέρωμα στον Γούντι Άλεν, που γέμισε ασφυκτικά τον Κινηματογράφο του ΙΜΚ το Δεκέμβριο, ακολουθεί η προβολή τεσσάρων ταινιών του ρώσου ξεχωριστού σκηνοθέτη Αλεξάντερ Σοκούροφ. Όπως έχει δηλώσει ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν : Ο Σοκούροφ σπάει τους κανόνες σε κάθε επίπεδο. Κάθε του έργο είναι απρόσμενα γοητευτικό.
Ο Α. Σοκούροφ αναγνωρίζεται ευρέως ως ο ηγέτης της «Πνευματικής» πρωτοπορίας του Σοβιετικού σινεμά και ο ανάδοχος της κληρονομιάς του Ταρκόφσκι και είναι ίσως ο πιο φιλόδοξος και αυθεντικός σκηνοθέτης της γενιάς του, ανάμεσα σε όλους τους δημιουργούς παγκοσμίως. Οι ταινίες του έχουν τέτοια εικαστική δύναμη και τόσο ηθικό βάθος, που καταξιώνονται ως αξέχαστες συναισθηματικές εμπειρίες. Το όραμα του είναι εντελώς ξεχωριστό, είναι ένα όραμα ανεξάντλητης εφευρετικότητας.
Ο Αλεξάντερ Νικολάγιεβιτς Σοκούροφ γεννήθηκε το 1951 στο χωριό Ποντορβίκα. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός, βετεράνος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1968, εισάγεται στο Πανεπιστήμιο της πόλης Γκόρκι (Τμήμα Ιστορίας). Φοιτητής ακόμα, άρχισε να εργάζεται στις τηλεοπτικές παραγωγές του ιδρύματος, σε θέσεις βοηθού παραγωγής. Η θητεία του τον οδηγεί στο πόστο του τηλεοπτικού παραγωγού, το 1968. Θα παραμείνει στα στούντιο του Πανεπιστημίου Γκόρκι για 6 χρόνια. Το 1974 εγγράφεται στο Τμήμα Παραγωγής του Πανρωσικού Κινηματογραφικού Ινστιτούτου (VGIK). Οι εξαιρετικές επιδόσεις του θα επιβραβευθούν με την υποτροφία Eisenstein.
Με συστατική επιστολή του Ταρκόφσκι ο Σοκούροφ προσλαμβάνεται στα στούντιο της Lenfilm, το 1980, εκεί θα γυρίσει τις πρώτες του ταινίες μυθοπλασίας. Στα στούντιο του τότε Λένινγκραντ (σημερινής Αγίας Πετρούπολης) δουλεύει τα πρώτα του ντοκιμαντέρ. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 οι ταινίες του εκπροσωπούν την Κοινοπολιτεία (πλέον) σε πολυάριθμα διεθνή φεστιβάλ και εκδηλώσεις. Η επόμενη δεκαετία τον βρίσκει να γυρνά ταυτόχρονα, ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ. Συγχρόνως, ασχολείται με μη κερδοσκοπικά τηλεοπτικά προγράμματα για την νεολαία, καθώς και με μαθήματα σκηνοθεσίας στα στούντιο Lenfilm. Το 1998 παρουσιάζει το τηλεοπτικό πρόγραμμα «Νήσος Σοκούροφ» με θέμα τη θέση της τέχνης του κινηματογράφου στη σύγχρονη κουλτούρα.
Μόνιμος θαμώνας των κορυφαίων Φεστιβάλ, με συχνότατες βραβεύσεις και μέλος της Ευρωπαϊκής ακαδημίας κινηματογράφου. Προετοιμάζει το στούντιο “Bereq”, χωρίς καμιά κρατική επιδότηση, με στόχο την ενίσχυση καλλιτεχνικών παραγωγών και δημιουργικών ντοκιμαντέρ.
Επιλεγμένη φιλμογραφία
1996, Μητέρα και Γιος, έγχρωμο, 73 λεπτά
1999, Μολώχ, έγχρωμο, 102 λεπτά
2000, Ταύρος, έγχρωμο, 104 λεπτά
2001, Ρωσική Κιβωτός, έγχρωμο, 99 λεπτά
2003, Πατέρας και Γιος, έγχρωμο, 83 λεπτά
2005, Ο Ήλιος, έγχρωμο, 110 λεπτά
2007, Αλεξάνδρα, έγχρωμο, 92 λεπτά
Οι ταινίες αναλυτικά
Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012, στις 21:30
Αλεξάντερ Νικολάγιεβιτς Σοκούροφ
ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ ΓΙΟΣ
1996, έγχρωμο, 73'
Οικουμενικό Βραβείο Φεστιβάλ Βερολίνου
Η απόλυτη σπαρακτική ελεγεία του ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΣΟΚΟΥΡΟΦ
για την πιο βαθειά ανθρώπινη σχέση
(για τη νοσταλγία, την απώλεια, τη μοναξιά)
Περίληψη
Σε ένα μικρό σπίτι μέσα στην φύση, σε χρόνο που δεν καθορίζεται, ο Γιος μοιράζεται με την Μητέρα τις τελευταίες στιγμές της. Μιλούν για το κοινό τους παρελθόν, για το θλιβερό μέλλον, μια σχέση απόλυτης γαλήνης, τρυφερότητας, αφοσίωσης και αγάπης, βυθισμένη στην μελαγχολία. Η Μητέρα πεθαίνει, ο Γιος, μόνος του πια στην οργιώδη φύση, στον άνεμο, το φως, στα σύννεφα και στον ήλιο, περιπλανάται άδειος, σε ένα κόσμο που δεν του προσφέρει τίποτα πια.
Η απόλυτη ελεγεία για την νοσταλγία, την απώλεια και την μοναξιά, ένα καλλιτεχνικό όραμα του Αλεξάντερ Σοκούροφ, ένας μοναδικός συγκερασμός ζωγραφικής (οι εικόνες τις ταινίας είναι κυριολεκτικά κινούμενοι πίνακες), μουσικής, ποίησης, το έργο που τον καταξίωσε παγκοσμίως ως έναν από τους κορυφαίους σύγχρονους οραματιστές καλλιτέχνες. Η ταινία απέσπασε το Οικουμενικό Βραβείο στο Φεστιβάλ Βερολίνου, διακρίθηκε σε πολυάριθμα Φεστιβάλ και είχε εμπορική διανομή σε 30 χώρες.
Ο Αλεξάντερ Σοκούροφ, για το «Μητέρα και γιος»:
«…Η ιστορία της ταινίας είναι αυτή μιας ιδανικής ανθρώπινης σχέσης – της αγάπης και τη βαθιάς αφοσίωσης μεταξύ μιας μητέρας και του γιου της. Ούτε αυτή, ούτε αυτός αγαπούν οτιδήποτε σε αυτόν τον κόσμο τόσο πολύ, όσο αγαπούν ο ένας τον άλλον. Η αγάπη τους είναι σχεδόν φυσικά απτή, είναι η άκρη, το όριο της αγάπης, αλλά μόνο πέρα από αυτήν υπάρχει κάτι αληθινό.
Οι δυο τους μοιάζουν να είναι οι μόνοι άνθρωποι τη σε ολόκληρη τη γη -- καμία ρουτίνα, καμιά βιασύνη, τίποτα περιττό, μόνο ένα ξύλινο σπίτι στη φύση, εκεί που η βαριά άρρωστη μητέρα και ο αγαπημένος γιος της περνούν μια ήρεμη ζωή. Θα μπορούσαμε να πούμε πως, μέχρις ενός σημείου, η μητέρα και ο γιος αποτελούν ένα ενιαίο πλάσμα που βυθίζεται στον παράξενο και όμορφο κόσμο της αιώνιας φύσης, έναν κόσμο που δεν έχει επισκεφτεί ποτέ ο άνθρωπος (και έτσι τίποτα δεν έχει χαλάσει) ή έναν κόσμο που ο άνθρωπος δεν εγκατέλειψε ποτέ, εδώ και πάρα πολύ καιρό…»
Συντελεστές ταινίας:
Aleksandr Sokurov Σκηνοθέτης
Yuri Arabov Σεναριογράφος
Marina Koreneva Βοηθός Σκηνοθέτη
Aleksei Fyodorov Κινηματογραφιστής
Mikhail Ivanovich Συνθέτης
Otmar Nussio Συνθέτης
Mikhail Glinka Συνθέτης
Esther Ritterbusch Σχεδιαστής Παραγωγής
Vera Zelinskaya Σχεδιαστής Παραγωγής
Leda Semyonova Μοντάζ
Yekaterina Beschastnaya Μακιγιάζ
Grit Kosse Μακιγιάζ
Vladimir Persov Διευθυντής Ήχου
Martin Steyer Διευθυντής Ήχου
Aleksandr Golutva Παραγωγός
Martin Hagemann Παραγωγός
Thomas Kufus Παραγωγός
Katrin Schlosser Παραγωγός
Esther Ritterbusch Καλλιτεχνικός Διευθυντής
Leda Zelinskaya Καλλιτεχνικός Διευθυντής
Aleksei Ananishnov Ηθοποιός Γιος
Gudrun Geyer Ηθοποιός Μητέρα
Κριτικοί για την ταινία
" Ένας από τους πιο ασυμβίβαστους δημιουργούς, ένας εμμονοληπτικός σκηνοθέτης, δημιουργός βασανιστικά δομημένων ταινιών που επικεντρώνονται σε εύθραυστα αποκαλυπτικά οράματα. Ο Σοκούροφ ξεπερνά κάθε προηγούμενη προσπάθειά του με αυτό το αποσβολωτικό κομμάτι δωματίου. Οι θεατές, τις δυο φορές που παρακολούθησα την ταινία στο Φεστιβάλ Βερολίνου, αιχμαλωτίστηκαν πλήρως. Ένα φιλμ απίστευτης ηρεμίας, που προκαλεί απίστευτη αίσθηση μοναξιάς. Νοιώθουμε σαν να παρακολουθούμε το τελευταίο ηλιοβασίλεμα στην Γη".
Jontathan Hobrman - Village Voice
" Η ταινία που προτείνω εκ βάθους καρδίας είναι το "Μητέρα και Γιος". Μια εσωτερική και ονειρεμένη ταινία δωματίου, με τον νεαρό Γιο να ασχολείται με την ετοιμοθάνατη Μητέρα με την τρυφερότητα του εραστή και την φροντίδα του γονιού. Γλυκόπικρη και σαγηνευτική, η πανέμορφη δουλειά του Ρώσου καλλιτέχνη, δίκαια χαρακτηρίζεται ως ο νικητής του Φεστιβάλ Βερολίνου. Μπράβο!!!".
Edward Guthmann - San Francisco Chronicle
"Ο Αλεξάντερ Σοκούροφ, προσεγγίζει την πιο βαθειά και περίπλοκη ανθρώπινη σχέση, με το μάτι ενός κορυφαίου ζωγράφου και την ευαισθησία ενός ποιητή"
Lawrence Van Gelder - New York Times
" Το απόλυτο έργο τέχνης για μια μεγάλη πράξη αγάπης... Το "Μητέρα και Γιος" είναι η "Pieta" σε μεγάλο μήκος"
Mary Corliss - Film Comment
"73 λεπτά φωτεινού, επίπονου καθαρού σινεμά, Ο Σοκούροφ είναι κορυφή.... Οι ταινίες του καθορίζουν μια καινούργια μορφή πνευματικού κινηματογράφου"
Paul Schrader
" Το στυλ του Σοκούροφ θυμίζει έντονα τους μινιμαλιστές συνθέτες της Ανατολικής Ευρώπης, όπως ο Χένρικ Γκορέτσκι και ο Άρβο Πέρτ. Όπως κι η μουσική τους, το φιλμ διαθέτει μια "απογυμνωμένη" γλώσσα, απρόσμενα συγγενή με την Αμερικανική μινιμαλιστική τέχνη, εμποτισμένη στην θλίψη και στην πνευματικότητα που χαρακτηρίζει τα έργα των χωρών της Ανατολής"
David Flickenstein - Film Threat
"Οι θεατές που επιζητούν την αισθητική απόλαυση δεν χρειάζεται να ψάξουν περισσότερο. Το "Μητέρα και Γιος" είναι το ισοδύναμο ενός κινούμενου πίνακα. Όμως, συνιστώ την ταινία και σε εσάς και εσείς που προτιμάτε περισσότερο διάλογο και πλοκή. Απλούστατα είναι πολύ όμορφη για να σας απογοητεύσει".
Alex Ostapej - Daily Revies.com
****
Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012, στις 21:30
Αλεξάντερ Νικολάγιεβιτς Σοκούροφ
Πατέρας και Γιος
2003, έγχρωμο, 83'
Έργο μαγευτικό και προκλητικό
Περίληψη:
"Μια μικρή οικογένεια, πατέρας και γιος, στη σοφίτα ενός παλιού σπιτιού.
Ο πατέρας αποσύρθηκε από τον στρατό, εγκατέλειψε την αγαπημένη του αεροπορία. Διέκοψε την καριέρα του παρά τη θέλησή του, ήταν οι συγκυρίες που τον ανάγκασαν. Ένας ενεργός πολεμιστής που βγήκε μεσόκοπος στη σύνταξη. Φοιτητής, στη σχολή Ικάρων, έζησε τον πρώτο και τελευταίο έρωτα της ζωής του. Η αγαπημένη του έγινε σύζυγός του και του χάρισε ένα γιο. Στα είκοσί της κι αυτή, όπως κι ο ίδιος. Η γυναίκα πέθανε νέα. Αυτός ο έρωτας είναι η μυστική του ευτυχία.
Ο γιος μεγάλωσε, φαίνεται πως θα γίνει κι αυτός στρατιωτικός σαν τον πατέρα του. Ο γιος συνεχώς θυμίζει στον πατέρα την σύζυγό του. Δεν ξεχωρίζει τον γιο του από αυτή την αγάπη που κρατά ακόμα, είναι ο δεσμός του με την νεκρή σύντροφό του. Ο πατέρας δεν μπορεί να φανταστεί μια ζωή χωρίς τον γιο. Ο αφοσιωμένος γιος αγαπά τον πατέρα βαθιά, τα αισθήματά του επιτείνονται από μια ενστικτώδη ηθική υποχρέωση που δοκιμάζεται από τη ζωή. Η αγάπη τους είναι σχεδόν μυθολογικής κλίμακας και ήθους. Δεν μπορεί να υπάρξει στην πραγματική ζωή. Είναι μια σχέση παραμυθένια ."
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ:
Το "Πατέρας και Γιος" είναι η δεύτερη ταινία της τριλογίας του Αλεξάντερ Σοκούροφ με θέμα το δράμα των ανθρωπίνων σχέσεων. Όπως και στο πρώτο φιλμ, το "Μητέρα και Γιος", η ατμόσφαιρα είναι αυτή μιας παραβολής. Η παραβολή δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος. Δεν υπάρχει σαφής αναφορά σε τόπο και χρόνο. Κι αν κάποιος προσπαθήσει να καθορίσει εποχές και τοποθεσίες , το πιθανότερο είναι πως θα χαθεί. Όπως χάνεται κι ο Γιος σε μια ονειρική σκηνή, μέσα σε ένα παράξενο κι όμως οικείο δάσος. Οι στρατιώτες φορούν στολές σημερινής εποχής, οι γυναίκες ντύνονται και χτενίζονται σε στυλ των δεκαετιών 40, 50, 60. Οι στέγες κι οι στενοί δρόμοι μιας παλαιάς πόλης του βορά λούζονται στο φως ενός λαμπρού Μεσογειακού ήλιου.
Η ταινία διαδραματίζεται σ' αυτό το σύνθετο σκηνικό. Η κάμερα γλιστρά αβίαστα σε εσωτερικούς χώρους, συμβατικούς αλλά ελάχιστα τυπικούς. Ένα τραπέζι, λουλούδια, ένα κρεβάτι, αυτά είναι τα μοναδικά σημάδια ανθρώπινης ύπαρξης. Ο Γιος μεγάλωσε χωρίς την Μητέρα και βρήκε τα πάντα στην αγάπη του Πατέρα, το λίκνο, το σπιτικό, το σχολείο, τη δουλειά. Τώρα, αποχαιρετώντας την εφηβεία του, δέχεται το κάλεσμα της ανοιχτής θάλασσας της ζωής. Διχασμένος ανάμεσα στην αγωνία του να μάθει περισσότερα για το παρελθόν του Πατέρα και τον άτυχο έρωτά του (η κοπέλα του τον άφησε για έναν μεγαλύτερο άνδρα). Ο Πατέρας, ακόμα νέος, νοιώθει κι αυτός την ανησυχία του παιδιού του κι ο κόσμος τους διχοτομείται. Αυτός ο κόσμος, κάποτε ήταν ενιαίος και αδιαίρετος για τους δυο τους. Από εδώ και πέρα, ο Πατέρας και ο Γιος θα ζήσουν ο καθένας την δικιά του ζωή μέχρι να ξανασυναντηθούν κάποτε, στο μέλλον.
Συντελεστές:
Aleksandr Sokurov Σκηνοθέτης
Sergei Potepalov Σεναριογράφος
Andrei Shchetinin Ηθοποιός Πατέρας
Aleksei Nejmyshev Ηθοποιός Γιος
Aleksandr Razbash Ηθοποιός Γείτονας
Aleksandr Burov Κινηματογραφιστής
Natalya Kochergina Σχεδιαστής Παραγωγής
Fernando Centeio Παραγωγός
Roberto Cicutto Παραγωγός
Igor Kalyonov Παραγωγός
Thomas Kufus Παραγωγός
Luigi Musini Παραγωγός
Hengameh Panahi Παραγωγός
Claudia Spiller Παραγωγός
Els Vandevorst Παραγωγός
Ineke Van Wierst Παραγωγός
Joana Synek Διευθυντής Παραγωγής
Sergei Moshkov Διευθυντής Ήχου
Κριτικοί για την ταινία:
"Αριστοτεχνικά σμιλευμένο... Αξιοθαύμαστες ερμηνείες, εφευρετικό μοντάζ, πολυσύνθετος ηχητικός σχεδιασμός."
J. Hoberman, The Village Voice
"Η σκηνοθεσία αξιοποιεί την ενέργεια της ομορφιάς, τα υπέροχα κορμιά, τα τοπία, το φως, απορροφά και διαθλά αυτή την ακραία σχέση. Το φιλμάρισμα του Σοκούροφ είναι μαγικό."
Jean-Michel Frodon, Le Monde
"Συνεχιστής ενός ρωσικού κινηματογράφου που ξεκίνησε με σκηνοθέτες όπως ο Ταρκόφσκι και ο Παραντζάνοφ, ο Σοκούροφ δίνει ξεχωριστή σημασία στη σύνθεση των εικόνων αλλά και το ρυθμό -εσωτερικό και εξωτερικό- της κάθε ταινίας του. Η κάμερά του (η εξαιρετική φωτογραφία είναι του Αλεξάντερ Μπούροφ) κινείται αθόρυβα, με μαεστρία, ανάμεσα στους χώρους, πάνω στα πρόσωπα και τα κορμιά των πρωταγωνιστών του, δημιουργώντας εικόνες εικαστικά εκπληκτικές, με χρώματα φωτεινά, ιμπρεσιονιστικά, που φέρνουν στο νου ζωγραφικούς πίνακες - ο Σοκούροφ αναφέρει ως έμπνευση τον Άγγλο τοπιογράφο Τέρνερ. Χρώματα έντονα, μεσογειακά (μέρος της ταινίας γυρίστηκε στη Λισαβόνα) που δίνουν στους χώρους μίαν άλλη υπόσταση, όπως ακριβώς και στο «Μάνα και γιος». Με τη σχέση ανάμεσα στα δυο πρόσωπα να αποκτά σταδιακά μιαν ομορφιά και μια ηθική αξία που σπάνια συναντάμε στο σύγχρονο κινηματογράφο".
Νίνος Φενέκ Μικελίδης – Ελευθεροτυπία
Αρχίζει με μια στιβαρά ερμηνευμένη σεκάνς, βυθισμένη στο σκοτεινό πράσινο ενώ ακούγονται αποσπασματικές ατάκες, προέρχονται από αρσενικά κορμιά που εμπλέκονται σε ένα νυκτερινό εναγκαλισμό (τελικά αποδεικνύεται πως ο πιο μεγάλος προσπαθεί να συνεφέρει τον νεότερο από έναν εφιάλτη), οι εικόνες κατευθείαν παραπέμπουν στην αγάπη, τον ερωτισμό και, πιθανώς, σε πάλη. Κάπου εκεί, σ' αυτή τη σύγκρουση διαφορετικών ερμηνειών, βρίσκεται η πιο ασυμβίβαστα σκοτεινή ιδέα του δημιουργού, γύρω από τους δεσμούς που ενώνουν αρσενικά διαφορετικών γενεών.
Έργο μαγευτικό και προκλητικό, το ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΓΙΟΣ, θα διχάσει ακόμα και τους θαυμαστές της καλλιτεχνική επιτυχίας της προηγούμενης χρονιάς, της ΡΩΣΙΚΗΣ ΚΙΒΩΤΟΥ. Αν εκεί η Ιστορία, η Τεχνολογία και η Τέχνη αναμίχθηκαν για να εξυπηρετήσουν ένα καθαρό αν και αφηρημένο σκοπό, εδώ τα πράγματα είναι εκ προθέσεως ασαφή (αξίζει να σημειωθεί πως ο Σοκούροφ, αναφερόμενος στον υποβόσκοντα ομοερωτισμό της ταινίας, χαρακτήρισε αυτή την ερμηνεία ως «γέννημα νοσηρών Ευρωπαϊκών εγκεφάλων»).
Η δράση εξελίσσεται κυρίως στη σοφίτα όπου κατοικούν ο συνταξιούχος στρατιωτικός πατέρας και ο πρόσφατα στρατολογημένος γιος του. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας παρακολουθούμε μια σειρά έντονων όσο και παραισθητικών προσεγγίσεων των δυο ανδρών. Ο Πατέρας είναι σαφώς υπερπροστατευτικός προς το μοναχογιό (ο οποίος του θυμίζει την νεκρή γυναίκα του), ο γιος διχάζεται ανάμεσα στην αφοσίωση για τον πατέρα και σ' αυτήν για την ζηλότυπη φιλενάδα του. Μέσα από μια ιδιαίτερη φωτογραφική προσέγγιση, με ένα ξεχωριστό σχεδιασμό ήχου, ο Σοκούροφ κρατά συνέχεια το φιλμ κυριολεκτικά στα ακρότατα του δραματικού ρεαλισμού, ένα όνειρο της μνήμης στο όριο της εξαΰλωσης. Κι όμως, όσο κι αν η ορθή προσέγγιση αυτού του Οιδιπόδειου μελοδράματος μοιάζει εξαιρετικά δύσκολη, η μέθεξη από την δημιουργική δεξιοτεχνία του Σοκούροφ έρχεται αβίαστα. Όπως κι η ΡΩΣΙΚΗ ΚΙΒΩΤΟΣ, το ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΓΙΟΣ διαθέτει μια σπάνια υπνωτική ομορφιά. Απολύτως προτεινόμενο.
TORONTO STAR – GEOFF PEVERE
Το ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΓΙΟΣ διαδραματίζεται σε μια πόλη μεγαλοπρεπή αλλά και εξωπραγματική (πρόκειται για ένα συνδυασμό set της Αγίας Πετρούπολης και της Λισσαβόνας), σε χρόνο, που από λεπτό σε λεπτό μοιάζει να ανήκει σε διαφορετική δεκαετία (του 40, του 50, του 60), με μια μουσική που μοιάζει με Τσαϊκόφσκι αλλά δεν είναι (οι παραμορφωμένες, σκιασμένες εικόνες του Σοκούροφ, σήμα κατατεθέν του, επιτείνουν ακόμα περισσότερο την αίσθηση της ρευστότητας του χρόνου). Η αρχική σεκάνς, μας εισάγει στο μυστηριακό, αινιγματικό ύφος της ταινίας. Η σχέση μεταξύ των δυο ανδρών, του Πατέρα και του Γιου, παίρνει διαστάσεις θεολογικές (Θεός και Ιησούς), μυθολογικές (Ίκαρος και Δαίδαλος), σεξουαλικές (με τον Ίαν Κρίστι να χαρακτηρίζει το έργο τόσο σαρκικό όσο αυτά του Καραβάτζιο) αυτοβιογραφικές (ο Σοκούροφ είναι γιος στρατιωτικού) και βέβαια, όπως κάθε φιλμ του Σοκούροφ, το ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΓΙΟΣ είναι ανοιχτό σε διαφορετικές προσεγγίσεις και αναγνώσεις. Ένα φιλμ που δεν πρέπει να το χάσει κανείς από όσους ενδιαφέρονται για τον σύγχρονο κινηματογράφο.
ΤΖΕΪΜΣ ΚΟΥΑΝΤ, ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΟΝΤΑΡΙΟ
Ο Αλεξάντερ Σοκούροφ αποκτά μια νέα λάμψη. Το ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΓΙΟΣ αποτελεί ταυτόχρονα μια τυπική δημιουργία του, όντας εξαιρετικά διαφορετική από τις υπόλοιπες. Ένα φιλμ με τόσο οικείο στυλ αλλά συγχρόνως τόσο ενδιαφέρον που αμέσως μας έλκει στο να παρακολουθήσουμε "άλλη μια ταινία του Σοκούροφ". Διαθέτει όλα τα στοιχεία που θα περίμενε κανείς, επιπλέον όμως διαθέτει μια καινούργια αντίληψη του κόσμου, μια νέα οπτική. Αδιαμφισβήτητα, το σινεμά του Σοκούροφ είναι ερμητικά κλειστό. Ο Σοκούροφ έχει δημιουργήσει ένα δικό του κόσμο. Ο τρόπος που αφηγείται είναι εντελώς ιδιαίτερος. Η αφήγησή του κουβαλάει την κληρονομιά του μεγάλου Ταρκόφσκι, όμως είναι ξεκάθαρα ταγμένη στην ψευδαίσθηση του Σοκούροφ. Η χλωμή ομορφιά των εικόνων του δημιουργεί ένα μυστηριώδες σύμπαν, άπαξ κι ο θεατής βρεθεί μέσα του, δεν μπορεί να το εγκαταλείψει. Με το ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΓΙΟΣ, το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας που άρχισε με το ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ ΓΙΟΣ, το σύμπαν αυτό διαστέλεται και, κατά κάποιο τρόπο γίνεται πολύ πιο φιλόξενο για τον επισκέπτη. Συγκρινόμενο με τα πρόσφατα ΤΑΥΡΟΣ και ΜΟΛΟΧ, το ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΓΙΟΣ είναι μια πολύ πιο γήινη ταινία. Το ίδιο και η φωτογραφία της. Ο Σοκούροφ αφήνει το φως του ήλιου να φωτίσει τις εικόνες του περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Η όμορφη παραθαλάσσια πόλη ξεπροβάλλει πανέμορφη, τα χρώματα της παλέτας του Σοκούροφ ζωηρεύουν σαν κάποιος να έχει διώξει τη σκόνη πάνω από τα αντικείμενα.
Το ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ ΓΙΟΣ διαδραματιζόταν ολόκληρο στην αγκαλιά της φύσης. Το πυκνό δάσος και τα αναρίθμητα φύλλα που παρασέρνονταν από τον άνεμο περιέβαλαν το ζευγάρι των πρωταγωνιστών. Παρακολουθούσαμε τις τελευταίες πνοές μιας γυναίκας, ο θεατής κοινωνούσε το αίσθημα του θανάτου. Το ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΓΙΟΣ απεναντίας σφύζει από ζωή. Ένας γοητευτικός, υγιέστατος μεσήλικας εκθέτει συχνά το όμορφο στέρνο του σαν σύμβολο της ανθρώπινης ζωής. Το ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΓΙΟΣ ασχολείται με ένα διαχρονικό θέμα: Τη σχέση πατέρα και γιου. Μια σχέση σαν κι αυτή μεταξύ Θεού και Ιησού στην οποία ο σκηνοθέτης αναφέρεται και μέσα στο φιλμ. "Ο πατέρας που αγαπά τον γιο του, τον σταυρώνει. Ο γιος που αγαπά τον πατέρα σταυρώνεται για χάρη του."
Όμως, ο Σοκούροφ αντιμετωπίζει αυτή τη σχέση σαν να πρόκειται για ιστορία αγάπης. Η αρχική σεκάνς αιφνιδιάζει. Δυο ανδρικά κορμιά αγκαλιασμένα. Δυο ανδρικές φωνές. Η μια να βαριανασαίνει, η άλλη να προσπαθεί να ανακουφίσει. Να ψιθυρίσει πως σε λίγο τελειώνει ο εφιάλτης. Υποψιαζόμαστε πως πρόκειται για ένα ζευγάρι εραστών. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο από έναν πατέρα που προσπαθεί να ηρεμήσει τον ταραγμένο από τα όνειρα γιο του.
Ο πατέρας και ο γιος του Σοκούροφ ζουν σε ένα μικρό διαμέρισμα όπως ένα ζευγάρι. Ο πατέρας έχει παραιτηθεί από την στρατιωτική υπηρεσία, ο γιος σπουδάζει στη στρατιωτική ακαδημία. Όπως ο πατέρας, έτσι κι ο γιος, θα έλεγε ο Σοκούροφ. Η δράση εξελίσσεται υπόγεια. Παίζουν ποδόσφαιρο στη σκεπή με θέα στη θάλασσα. Ένας νεαρός επισκέπτης αναμοχλεύει το παρελθόν. Η κοπέλα του γιου τον εγκαταλείπει για κάποιον μεγαλύτερο άνδρα, πιθανόν και τον πατέρα του. Οι δυο τους φίλοι και αντίζηλοι, σύμμαχοι αλλά και εχθροί. Αγκαλιάζονται αλλά και παλεύουν. Αγαπιούνται αλλά και μισούνται. Ζουν και πεθαίνουν ο ένας για τον άλλο. Η πλοκή δεν έχει πια σημασία κι ο Σοκούροφ το υπογραμμίζει δηλωτικά: Τίποτα δεν είναι καθαρό, όμως τα πάντα είναι προφανή: Εδώ έχουμε μια αποθέωση της αρσενικής σύλληψης του Κόσμου. Μια αντανάκλαση της πατριαρχικής κοινωνίας, εκεί όπου η ύπαρξη της γυναίκας είναι μόνο κατά περίπτωση αναγκαία. Ο Θεός χρειάστηκε μια Παρθένο για να αποκτήσει Γιο. Και μετά, τον άφησε να σταυρωθεί, έτσι ώστε να ενωθούν στην αιωνιότητα. Οι δυο τους αποτελούν την Αγία Τριάδα. Και η σχέση τους είναι θεία.
Αλίν Τασιγιάν, κριτική επιτροπή στο φεστιβάλ των Καννών
******
Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012, στις 21:30
Αλεξάντερ Νικολάγιεβιτς Σοκούροφ
Ο Ήλιος
2005, έγχρωμο, 110'
Περίληψη:
Ιαπωνία, 1945. Στις 15 Αυγούστου, εκατομμύρια Ιάπωνες ακούν για πρώτη φορά τη φωνή του αυτοκράτορά τους. Απευθυνόμενος στο έθνος, καλεί τις ένοπλες δυνάμεις και το λαό να σταματήσουν τον πόλεμο. Αυτή η ανακοίνωση επέτρεψε στους συμμάχους να αποβιβαστούν στα ιαπωνικά νησιά χωρίς κανενός είδους αντίσταση. Με αυτό το κάλεσμα, ο αυτοκράτορας σώζει τις ζωές εκατομμυρίων Ιαπώνων, έτοιμων να πεθάνουν για τον ίδιο και την πατρίδα τους. Σώζει επίσης τις ζωές εκατομμυρίων Αμερικανών, Κινέζων, Βρετανών, Ρώσων. Παρά τη γενναία του πράξη, οι νικητές επιμένουν να ακολουθηθεί το στρατιωτικό πρωτόκολλο.
Ο στρατηγός Ντάγκλας Μακ Άρθουρ, γενικός διοικητής των δυνάμεων κατοχής, συμβουλεύει τον Πρόεδρό του να μην χαρακτηρίσει τον Χιροχίτο ως εγκληματία πολέμου. Το φιλμ καταγράφει τις συναντήσεις μεταξύ αυτών των δυο ανθρώπων. Στα απομνημονεύματά του ο Αμερικανός στρατηγός ανέφερε πως ο αυτοκράτορας ήταν έτοιμος να αναλάβει τις ευθύνες για τις πράξεις της κυβέρνησης και του στρατού του, γνωρίζοντας καλά πως οι συνέπειες μιας τέτοιας παραδοχής θα ήταν δικαστήριο και θανατική ποινή. "Ένοιωσα σοκ" γράφει ο Μακ Άρθουρ. "Μπορεί να ήταν ελέω Θεού αυτοκράτορας, όμως, εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα, πως ήταν παράλληλα και ένας πραγματικός τζέντλεμαν, ο πρώτος Ιάπωνας τζέντλεμαν που γνώρισα στη ζωή μου." Λίγο καιρό μετά, ο αυτοκράτορας Χιροχίτο σε μια δημόσια ομιλία, απαρνείται τη θεία του καταγωγή, προσδιορίζοντας τον εαυτό του ως "σύμβολο του κράτους και της ενότητας του λαού".
O Σοκούροφ για τον Ήλιο
Εγώ ως σκηνοθέτης προσπαθώ πάντα να στρέφω το βλέμμα στο εσωτερικό του ανθρώπου, μέσα σε μας τους ίδιους.. Να επαναφέρω τον άνθρωπο στον εαυτό του, ακόμα κι αν πρόκειται για τους λεγόμενους μεγάλους ηγέτες. Α, μακάρι να ήταν δαίμονες!... Θα ήταν όλα απλούστερα. Αλλά ήταν άνθρωποι. Δεν υπάρχουν δαίμονες, όλα αυτά είναι επινοήσεις. Υπάρχει η πάλη του θεού με τον άνθρωπο, μέσα στον άνθρωπο. Και δεν υπάρχει τόσο χαμηλό όριο, όπου δεν μπορεί να πέσει ο άνθρωπος. Όπως δεν υπάρχει και τόσο μεγάλο ύψος όπου δεν μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος.
Συντελεστές:
Συντελεστές :
Aleksandr Sokurov Σκηνοθετης
Yuri Arabov, Jeremy Noble Σεναριογράφοι
Aleksandr Sokurov Κινηματογραφιστής
Andrey Sigle Συνθέτης
Issei Ogata Ηθοποιός -Αυτοκράτορας Shouwa-Tennou Hirohito Robert Dawson Ηθοποιός-Στρατηγός Douglas MacArthur
Kaori Momoi Ηθοποιός Αυτοκράτειρα Kojun
Shiro Sano Ηθοποιός Αρχιθαλαμηπόλος
Shinmei Tsuji Ηθοποιός Υπηρέτης
Hiroya Morita Ηθοποιός Πρωθυπουργός Suzuki
Toshiaki Nishizawa Ηθοποιός Υπουργός Yonai
Naomasa Musaka Ηθοποιός Υπουργός Anami
Kojiro Kusanagi Ηθοποιός Υπουργός Togo
Jun Haichi Ηθοποιός Υπουργός Abe
Kojun Ito Ηθοποιός Ηironuma
Toru Shinagawa Ηθοποιός Sakomizu
Yelena Zhukova Σχεδιαστής Παραγωγής
Lidiya Kryukova Κοστούμια
Sergei Ivanov Μοντάζ
Igor Kalyonov, Marco Mueller, Andrey Sigle, Antoine de Clermont- Tonnerre, Alexander Rodnyansky, Andrei Zertsalov Παραγωγoί
Svetlana Kholod, Zhanna Rodionova Μακιγιάζ
Sergei Moshkov Διευθυντής Ήχου
Nikolay Goriaev, Alexey Goussev, Nikolay Suslov, Ushan Andrei Zhidkov Ειδικά Εφφέ
Κριτικοί για την ταινία:
Πάντα στα πλαίσια μιας εξαιρετικής κινηματογραφικής αισθητικής από την οποία συχνά δραπετεύουν εικόνες βίαιες και εξωπραγματικές, ο Σοκούροφ τελειοποιεί την εμμονική σπουδή της εξουσίας. Ο Σοκούροφ με τον «Ήλιο» του παράγει μεγάλη Τέχνη για μια ακόμη φορά.
Arte, Olivier Bombarda
Η πολυεπίπεδη ερμηνεία του Ogata αποτελεί την αποκάλυψη του φιλμ. Διστακτικός και λιγομίλητος στο μεγαλύτερο μέρος, ξεχωρίζει ακόμη περισσότερο όταν επιβάλλει την εξουσία του. Τελικά ο Sokurov κατορθώνει να δώσει ένα πολύ ανθρώπινο και εύθραυστο πρόσωπο σε έναν από τους πλέον διαβόητους μονάρχες του 20ού αιώνα.
Jamie Woolley, BBC
Ο «Ήλιος» είναι μια ταινία για έναν κόσμο που έχασε τα στηρίγματά του, για ένα υπαρξιακό συναίσθημα αποξένωσης από οτιδήποτε δεδομένο- και όλα αυτά επιπλέουν μαζί, σε μια παράξενη θάλασσα. Ακόμη και τα ελαττώματα αυτού του φιλμ –αν μπορεί κανείς να τα πει ελαττώματα-σε παρασύρουν. Και υπάρχει κάτι διεγερτικό στον τραυματισμένο παραλογισμό, τον οποίο ο Σοκούροφ κατάφερε με κάποιο τρόπο να ενσωματώσει στη δημιουργική του πορεία ως σκηνοθέτης. Όλα αντιμετωπίζονται με ασύγκριτη σοβαρότητα και μεγαλείο.
Peter Bradshaw, The Guardian
Αυτό που προκαλεί το ενδιαφέρον είναι τα ψήγματα ηθικού οπτιμισμού που βρίσκει στην καθοριστική απόφαση του Χιροχίτο να παραδοθεί στους Αμερικάνους και να αποκηρύξει τα «θεϊκά» του προνόμια. Η μεγαλύτερη απόλαυση είναι ημι-κρυμμένη στις λεπτομέρειες: η προτομή του Δαρβίνου στο γραφείο του Χιροχίτο, το ενδιαφέρον του για τη βιολογία και την ποίηση, το φωτογραφικό άλμπουμ με τη συλλογή των χολιγουντιανών σταρς. Οι πιο δραματικές εικόνες είναι τα σουρεαλιστικά όνειρα ενός Τόκυο παραδομένου στις φλόγες. Έχουμε να κάνουμε με μια οπτική απαιτητική όσο και συγκινητική. Ο Χιροχίτο είναι ένας από τους λίγους Σοκουροφικούς ήρωες για τον οποίο μπορούμε να νιώσουμε συμπάθεια αναμεμιγμένη με λύπηση.
James Christopher, The Times
Οι ταινίες του Sokurov συνήθως δεν περιλαμβάνουν μοντάζ σκηνών δράσης, ο ΄Ηλιος ωστόσο έχει μια εκπληκτική σεκάνς, που απεικονίζει το βομβαρδισμό του Τόκιο. "Οι Αμερικάνοι βομβάρδισαν το Τόκιο ακριβώς όπως και το Βιετνάμ, " λέει ο Sokurov. "Δεν υπήρχαν στρατιωτικές εγκαταστάσεις στο Τόκιο, επομένως σκοπός τους ήταν να κάψουν τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι καίγονταν σαν πατάτες σε καυτό τηγάνι. Ήταν αδύνατο να τρέξεις ή να σωθείς. Ελάχιστοι επιβίωσαν. Μου είπαν επιζώντες ότι δεν ήταν δυνατό να σωθείς πέφτοντας στο ποτάμι γιατί εξακολουθούσες να καίγεσαι στο νερό. Στόχος μου ήταν να δημιουργήσω μια μυθολογική και συμβολική εικόνα αυτής της φρικιαστικής καταστροφής."
Geoffrey Macnab, Sight and Sound
*****
Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012, στις 21:30
Αλεξάντερ Νικολάγιεβιτς Σοκούροφ
Αλεξάνδρα
2007, Ρωσία/Γαλλία, έγχρωμο, 92'
Επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ των Καννών
Το αρτιότερο έργο του απρόβλεπτου Ρώσου σκηνοθέτη
Περίληψη:
Η Τσετσενία σήμερα. Τα ρωσικά στρατόπεδα. Η γιαγιά Αλεξάνδρα Νικολάεβνα ήρθε να δει τον εγγονό της – έναν από τους καλύτερους αξιωματικούς της μονάδας του. Παραμένοντας εδώ για λίγες ημέρες, θα ανοίξει για εκείνην ένας νέος κόσμος. Σε αυτό το ανδροκρατούμενο σύμπαν, δεν υπάρχουν γυναίκες, ζεστασιά και ανέσεις. Ο τρόπος ζωής είναι αξιολύπητος. Ντρέπονται και για τα συναισθήματά τους. Ίσως δεν έχουν ούτε χρόνο ούτε και κουράγιο για αυτά. Κάθε ώρα και στιγμή ανθρώπινες ζωές βρίσκονται σε κίνδυνο. Αλλά έτσι κι αλλιώς το σύμπαν κατοικείται από «ανθρώπινα όντα»!.
Συντελεστές:
Σενάριο / Σκηνοθεσία: Αλεξάντερ Σοκούροφ
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Αλεξάντερ Μπούροφ
Μουσική: Αντρέι Σιγκλ, Συμφωνική ορχήστρα του θεάτρου Μαριίνσκι
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Βαλερί Ζερζίεφ
Διευθυντής Ορχήστρας: Πάβελ Σμέλκοφ
Σολίστες: Εβελίνα Πέτροβα, Τατιάνα Κβάτοβα, Πάβελ Τσερνονόγκ, Αλεξάντερ Οσκόλκοφ
Σκηνικά: Ντιμίτρι Μαλίτς-Κονκόφ
Κοστούμια: Λίντια Κιούκοβα
Μακιγιάζ: Ζάννα Ροντιόνοβα
Σχεδιασμός Ήχου: Βλαντιμίρ Περσόφ
Μοντάζ: Σεργκέι Ιβάνοφ
Εικόνα: Αλεξάντερ Μαζούρ
Βοηθός Σκηνοθέτης: Βλαντιμίρ Στουντενικόφ
Βοηθός Παραγωγής: Ντιμίτρι Τζερμπατσέφσκι
Παραγωγός: Αντρέι Σιγκλ
Συμπαραγωγός: Λοράν Ντανιελού
Πρωταγωνιστεί: Γκαλίνα Βισνέφσκαγια
Με τους: Βασίλι Σέβτσοφ, Ταίσα Ζικάεβα, Εβγκένι Τκάτσουκ, Αντρέι Μπογκντάνοφ
Παραγωγή: Proline Films, Rezo Films
Με την υποστήριξη
του Ομοσπονδιακού Πρακτορείου
Κουλτούρας και Κινηματογράφου της Ρωσικής Συνομοσπονδίας
και του Γαλλικού Κέντρου Κινηματογράφου.
Ο Σοκούροφ για την ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
«Είναι μια ταινία στην οποία ο πόλεμος έχει τελειώσει, οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο και γνωρίζουν πως η ζωή πρέπει να συνεχιστεί.» «Δεν υπάρχει ποίηση στον πόλεμο, ούτε ομορφιά, και δεν θα έπρεπε ένα τέτοιο θέμα να κινηματογραφείται ποιητικά: είναι μία φρίκη που δεν μπορεί να εκφραστεί, η ανθρώπινη εξαθλίωση σε όλο της το μεγαλείο. Η ηρωίδα θα μπορούσε να ήταν μια Αμερικανίδα γυναίκα που ξεκινά να επισκεφτεί τον εγγονό της στο Ιράκ, ή ακόμα και μία Αγγλίδα που πάει να βρει τον εγγονό της στο Αφγανιστάν»
«Η «Αλεξάνδρα» είναι από τις πιο σημαντικές ταινίες μου. Προήλθε ουσιαστικά από τη συνάντηση με την εξαιρετική ηθοποιό που ήθελα για πρωταγωνίστρια. Είναι μία από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου η ανάγκη μου να κάνω μια ταινία γεμάτη καλοσύνη και καλούς ανθρώπους συνέπεσε με την επιθυμία μου να προσφέρω στις επερχόμενες γενιές το πιο υπέροχο δώρο, αυτό μιας ηθοποιού που πραγματικά αντιπροσωπεύει το λαό μας, μια «γνήσια» Ρωσίδα. Κι ίσως να είναι αυτή η πιο μαγική από τις ταινίες μου, καθώς μέσα της βρίσκω περισσότερα μυθικά στοιχεία από κάθε άλλη ταινία που έχω κάνει.»
«Για μένα η Αλεξάνδρα είναι ένα είδος βοηθητικού χαρακτήρα – μια όμορφη, σοφή, θριαμβευτική γυναίκα. Το όνομά της σημαίνει «Υπερασπίστρια του Ανθρώπινου Γένους». Είναι θριαμβευτική καθώς κρύβει μέσα της αρετές όπως η αγάπη, η κατανόηση, η ευφυΐα. Είναι η δυναμική και εμβριθής προσωποποίηση του πολεμιστή, του προστάτη του Καλού. Γι’ αυτό και επιλέξαμε μια συγκεκριμένη ηθοποιό που διαθέτει αυτό το είδος του μεγαλοπρεπούς αναστήματος.»
«Θέλω να βουτάω στα ενδότερα της ανθρώπινης ψυχής, όσο βαθύτερα γίνεται. Η αγάπη μου για τον άνθρωπο είναι τόσο μεγάλη, η κατανόηση και η οδύνη μου τόσο έντονες, που φοβάμαι πως η δύναμη της θέλησης δεν είναι αρκετή. Όπως πολλοί άνθρωποι, έτσι κι εγώ, περιβάλλομαι από κυνισμό, μίσος, πικρίες και συμπλέγματα. Με έχει κουράσει η διαρκής αίσθηση τρόμου που με βασανίζει για το πεπρωμένο της χώρας στην οποία γεννήθηκα, για το πεπρωμένο των συμπατριωτών μου. Το άγχος αυτό με καταστρέφει και κλέβει από μέσα μου την ηρεμία που είναι ουσιώδης για να συγκεντρωθώ.»
«Στην «Αλεξάνδρα» δεν πέφτει ούτε ένας πυροβολισμός, δεν υπάρχουν πτώματα, δεν υπάρχει βία. Είναι μια ταινία για την αξία της αλληλοκατανόησης και για ό,τι είναι καλό σε έναν άνθρωπο. Είναι για τον ίδιο τον άνθρωπο, το γεγονός πως υπάρχουμε ο ένας για τον άλλο, και για το πόση αξία έχουν στη ζωή η καλοσύνη, η κατανόηση και η ανθρώπινη ζεστασιά.»
«Θέλησα να εστιάσω στην ατμόσφαιρα, στη διάθεση, στα μάτια των ανθρώπων, στα πορτρέτα. Θέλω πάρα πολύ ο θεατής να δει συναρπαστικά πορτρέτα και απλούς και κατανοητούς ανθρώπους. Θέλω να δείξω μάτια που νιώθουν, μάτια που συγχωρούν.»
Η Γκαλίνα Βισνέφσκαγια για την «Αλεξάνδρα»
«Ο Σοκούροφ μου είπε, ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό τώρα, να κάνουμε μια τέτοια ταινία για την Τσετσενία. Χωρίς «ωραίες» πολεμικές σκηνές, βομβαρδισμούς, και ανταλλαγές πυρών, να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε και να βρούμε τους εαυτούς μας. Εξάλλου επέμενε να ενσαρκώσω την ηρωίδα του. Σε αυτήν την ταινία δεν υπάρχει καμιά ηθικολογία.»
Γκαλίνα Πάβλοβα Βισνέφσκαγια
Γεννήθηκε στο Λένινγκραντ στις 25 Οκτωβρίου 1926. Έκανε το επαγγελματικό της ντεμπούτο στη σκηνή το 1944 τραγουδώντας οπερέτα. Από το 1952 έως και το 1974 είναι σολίστας στο Μπολσόι όπου και θα ερμηνεύσει πάνω από 30 σπουδαίους ρόλους.
Το 1961 κάνει το ντεμπούτο της στη Metropolitan Opera με την Αΐντα. Παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη Σκάλα του Μιλάνου με το ρόλο της Λιου στην όπερα Τουραντό, μαζί με τη Μπριγκίτ Νέλσον και τον Φράνκο Κορέλλι. Έχει ερμηνεύσει ρόλους όπως η Βιολέτα, η Τόσκα και η Λεωνόρα.
Η Βισνέφσκαγια παντρεμένη από το 1955 με τον Μστίσλαφ Ροστροπόβιτς, ενώνει για πάντα την προσωπική και καλλιτεχνική ζωή της με τη δική του. Εμφανίζονται συχνά στη σκηνή ενώ και οι δυο υπήρξαν φίλοι του Σοστακόβιτς.
Το 1975 φεύγουν από τη Σοβιετική Ένωση και μοιράζονται τη ζωή τους μεταξύ του Παρισιού και των Ηνωμένων Πολιτειών. Η σοπράνο αποχαιρετά τη σκηνή της όπερας με το ρόλο της Τατιάνας στον Ευγένιο Ονιέγκιν του Τσαϊκόφσκι, στο Παρίσι το 1982.
Θεωρείται ως μια από τις μεγαλύτερες σοπράνο και έχει τιμηθεί με βραβεία και διακρίσεις παγκοσμίως. Η «Αλεξάνδρα» είναι ο πρώτος της κινηματογραφικός ρόλος.
*****
Τετάρτες με Κινηματογράφο στο ΙΜΚ
Προβολές Κλασικών Κινηματογραφικών Αριστουργημάτων
Σε συνεργασία με τη New Star και τον Βελισσάριο Κοσσυβάκη
Κάθε Τετάρτη στις 21:30, με ελεύθερη είσοδο
Ιανουάριος 2012
Αφιέρωμα στον Αλεξάντερ Σοκούροφ
από την Τετάρτη 4/1/2012 έως την Τετάρτη 25/1/2012, στις 21:30
Είσοδος Ελεύθερη
Κρατήσεις θέσεων με σειρά προτεραιότητας:
210 34 18 579 Δευ – Παρ 10:00 – 14:00
Χορηγοί Επικοινωνίας
in.gr
camerastylo online
sevenart.gr
forfree.gr
*****
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Πειραιώς 206, Ταύρος, Αθήνα 117 78, τηλ. 210 3418 550, φαξ. 210 3418 570
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο : info@mcf.gr Ιστοσελίδα: www.mcf.gr
Δωρεάν στάθμευση στο εμπορικό κέντρο athensheart
Οι θεατές των παραστάσεων του ΙΜΚ δικαιούνται δωρεάν στάθμευση στο parking του εμπορικού κέντρου, athensheart (Πειραιώς 180, κόμβος Χαμοστέρνας), με την επίδειξη του δελτίου εισόδου, και εφόσον υπάρχει διαθεσιμότητα θέσεων.
****
****
Υποστηρικτές Ιδρύματος Μ. Κακογιάννης
Konstantinos
Playground Productions
Χορηγοί Επικοινωνίας Ιδρύματος Μ. Κακογιάννης
ΤΑ ΝΕΑ METROPOLIS Το Ποντίκι
Αθήνα 9,84 BHMA FM 99.5
Ως 3
ελculture.gr clickatlife.gr culturenow.gr
mediasoup.gr monopoli.gr in2life.gr
camerastylo online
Γραφείο Τύπου ΙΜΚ: Χαρά Πετρούνια
210 52 44 648, 6972 710 991, e-mail: x-petrouyia@ath.forthnet.gr
